Since the 1980s, the range of critical approaches to politics has expanded considerably. Until that point, Marxism had constituted the principal alternative to mainstream political science. Indeed, Karl Marx can be seen as the first theorist to have attempted to describe politics in scientific terms. Using his so-called ‘materialist conception of history’ (see pp. 40–1), Marx strove to uncover the driving force of historical development. This enabled him to make predictions about the future based on ‘laws’ that had the same status in terms of proof as laws in the natural sciences. However, modern political analysis has become both richer and more diverse as a result of the emergence of new critical perspectives, notable examples including feminism (see pp. 49–50), critical theory, green politics (see pp. 50–1), constructivism, post-structuralism and postcolonialism (see p. 52). What do these new critical voices have in common, and in what sense are they ‘critical’? In view of their diverse philosophical underpinnings and contrasting political viewpoints, it is tempting to argue that the only thing that unites them is a shared antipathy towards mainstream thinking. Nevertheless, they exemplify two broad, and sometimes linked, characteristics. The first is that they are ‘critical’ in that, in their different ways, they seek to contest the political status quo, by (usually) aligning themselves with the interests of marginalized or oppressed groups. Each of them, thus, seeks to uncover inequalities and asymmetries that mainstream approaches intend to ignore. Feminism, for example, has drawn attention to systematic and pervasive structures of gender inequality that characterize politics in all its forms and at every level. Critical theory, which is rooted in the neo-Marxism (see p. 64) of the Frankfurt School, has extended the notion of critique to all social practices, drawing on a wide range of influences, including Freud and Weber (see p. 82). Green politics, or ecologism (see p. 51), has challenged the anthropocentric (human-centred) emphasis of established political and social theory, and championed holistic approaches to political and social understanding. Postcolonialism emphasizes the cultural dimension of colonial rule, showing how western cultural and political hegemony (see p. 174) over the rest of the world has been preserved despite the achievement of formal political independence across almost the entire developing world. The second characteristic of critical approaches to politics is that, albeit in different ways and to different degrees, they have tried to go beyond the positivism of mainstream political science, emphasizing instead the role of consciousness in shaping social conduct and, therefore, the political world. These so-called post-positivist approaches (sometimes called ‘interpretivism’ or ‘anti-foundationalism’) are therefore ‘critical’, in that they not only take issue with the conclusions of mainstream approaches, but also subject these

1980'lerden bu yana, siyasete yönelik eleştirel yaklaşımların yelpazesi önemli ölçüde genişledi. O noktaya kadar Marksizm, Marksizm'in başlıca alternatifini oluşturmuştu. ana akım siyaset bilimi. Gerçekten de, Karl Marx ilk teorisyen olarak görülebilir. siyaseti bilimsel terimlerle tanımlamaya çalışmış olmak. Onun sözde kullanarak "materyalist tarih anlayışı" (bkz. s. 40-1), Marx tarihsel gelişimin itici gücüdür. Bu onun tahminlerde bulunmasını sağladı. ispat açısından yasalarla aynı statüye sahip olan 'yasalara' dayalı gelecek hakkında doğa bilimlerinde. Bununla birlikte, modern politik analiz hem yeni eleştirel bakış açılarının ortaya çıkmasının bir sonucu olarak daha zengin ve daha çeşitli, feminizm (bkz. s. 49-50), eleştirel teori, yeşil politika (bkz. s. 50-1), yapılandırmacılık, post-yapısalcılık ve postkolonyalizm (bkz. P. 52). Bu yeni eleştirel seslerin ortak noktası nedir ve hangi anlamdadır? onlar 'kritik'? Farklı felsefi temelleri ve zıt siyasi bakış açıları göz önüne alındığında, onları birleştiren tek şeyin olduğunu iddia etmek cazip geliyor. ana akım düşünceye karşı ortak bir antipatidir. Bununla birlikte, bunlar iki geniş ve bazen bağlantılı özelliği örneklemektedir.Birincisi, farklı şekillerde, "eleştirel" olmalarıdır. kendilerini (genellikle) marjinalize edilmiş veya ezilen grupların çıkarlarıyla aynı hizaya getirerek siyasi statükoya karşı çıkmak. Her biri, böylece, ortaya çıkarmaya çalışır ana akım yaklaşımların görmezden gelmek istediği eşitsizlikler ve asimetriler. Örneğin feminizm, siyaseti her biçimiyle ve her biçimiyle karakterize eden sistematik ve yaygın toplumsal cinsiyet eşitsizliği yapılarına dikkat çekmiştir. seviye. Neo-Marksizm'de kök salmış eleştirel teori (bkz. s. 64) Frankfurt Okulu, eleştiri kavramını tüm toplumsal pratikleri kapsayacak şekilde genişletmiştir. Freud ve Weber de dahil olmak üzere çok çeşitli etkilerden yararlanır (bkz. s. 82). Yeşil siyaset ya da ekolojizm (bkz. s. 51), insan-merkezciliğe meydan okudu. (insan merkezli) yerleşik politik ve sosyal teorinin vurgusu ve politik ve sosyal anlayışa yönelik bütünsel yaklaşımları savundu. Postkolonyalizm, sömürge yönetiminin kültürel boyutunu vurgular ve nasıl olduğunu gösterir. dünyanın geri kalanı üzerindeki batı kültürel ve politik hegemonyası (bkz. s. 174) resmi siyasi bağımsızlığın elde edilmesine rağmen korunmuştur. neredeyse tüm gelişmekte olan dünyada.Siyasete eleştirel yaklaşımların ikinci özelliği, farklı şekillerde ve farklı derecelerde, ana akım siyaset biliminin pozitivizminin ötesine geçmeye çalıştılar, bunun yerine siyaset biliminin rolünü vurguladılar. toplumsal davranışı ve dolayısıyla siyasi dünyayı şekillendirmede bilinç. Bu sözde post-pozitivist yaklaşımlar (bazen 'yorumculuk' veya 'temelcilik karşıtlığı') bu nedenle 'eleştirel'dir, çünkü yalnızca meseleyi ele almakla kalmazlar. ana akım yaklaşımların sonuçlarıyla değil, aynı zamanda bunları da konu