Disagreement about the nature of political activity is matched by controversy about the nature of politics as an academic discipline. One of the most ancient spheres of intellectual enquiry, politics was originally seen as an arm of philosophy, history or law. Its central purpose was to uncover the principles on which human society should be based. From the late nineteenth century onwards, however, this philosophical emphasis was gradually displaced by an attempt to turn politics into a scientific discipline. The high point of this development was reached in the 1950s and 1960s with an open rejection of the earlier tradition as meaningless metaphysics. Since then, however, enthusiasm for a strict science of politics has waned, and there has been a renewed recognition of the enduring importance of political values and normative theories. If the ‘traditional’ search for universal values acceptable to everyone has largely been abandoned, so has been the insistence that science alone provides a means of disclosing truth. The resulting discipline is more fertile and more exciting, precisely because it embraces a range of theoretical approaches and a variety of schools of analysis. The philosophical tradition The origins of political analysis date back to Ancient Greece and a tradition usually referred to as ‘political philosophy’. This involved a preoccupation with essentially ethical, prescriptive or normative questions, reflecting a concern with what ‘should’, ‘ought’ or ‘must’ be brought about, rather than with what ‘is’. Plato and Aristotle are usually identified as the founding fathers of this tradition. Their ideas resurfaced in the writings of medieval theorists such as Augustine (354–430) and Aquinas (1225–74). The central theme of Plato’s work, for instance, was an attempt to describe the nature of the ideal society, which in his view took the form of a benign dictatorship dominated by a class of philosopher kings. Such writings have formed the basis of what is called the ‘traditional’ approach to politics. This involves the analytical study of ideas and doctrines that have been central to political thought. Most commonly, it has taken the form of a history of political thought that focuses on a collection of ‘major’ thinkers (that spans, for instance, Plato to Marx) and a canon of ‘classic’ texts. This approach has the character of literary analysis: it is interested primarily in examining what major thinkers said, how they developed or justified their views, and the intellectual context within which they worked. Although such analysis may be carried out critically and scrupulously, it cannot be objective in any scientific sense, as it deals with normative questions such as ‘Why should I obey the state?’, ‘How should rewards be distributed?’ and ‘What should the limits of individual freedom be?’

Siyasi faaliyetin doğası hakkındaki anlaşmazlık, tartışmalarla eşleşiyor Akademik bir disiplin olarak siyasetin doğası hakkında. En eskilerden biri Entelektüel araştırma alanlarında siyaset, başlangıçta felsefenin, tarihin veya hukukun bir kolu olarak görülüyordu. Temel amacı, hangi prensipleri ortaya çıkarmaktı? insan toplumu temel alınmalıdır. On dokuzuncu yüzyılın sonlarından itibaren, ancak, bu felsefi vurgunun yerini yavaş yavaş siyaseti bilimsel bir disipline dönüştürmek. Bu gelişmenin en yüksek noktası, 1950'lerde ve 1960'larda daha önceki geleneğin açık bir şekilde reddedilmesiyle ulaşılan anlamsız metafizik olarak. Ancak o zamandan beri, sıkı bir coşku siyaset bilimi zayıfladı ve siyaset biliminin yeniden tanınması siyasi değerlerin ve normatif teorilerin kalıcı önemi. Herkes tarafından kabul edilebilir evrensel değerler için "geleneksel" arayış büyük ölçüde terk edildiyse, bilimin tek başına bir çözüm aracı sağladığı ısrarı da büyük ölçüde terk edildi. gerçeği ifşa etmek. Ortaya çıkan disiplin daha verimli ve daha heyecan verici, tam olarak bir dizi teorik yaklaşımı ve çeşitli analiz okulları. felsefi gelenek Siyasal analizin kökenleri Antik Yunanistan'a ve bir geleneğe dayanmaktadır. genellikle "siyaset felsefesi" olarak anılır.Bu bir meşguliyet içeriyordu ile ilgili bir endişeyi yansıtan esasen etik, kuralcı veya normatif sorular 'olan'dan ziyade 'olmalı', 'olmalı' veya 'olmalı'. Platon ve Aristoteles genellikle bu geleneğin kurucu babaları olarak tanımlanır. Onların Augustine (354-430) gibi ortaçağ teorisyenlerinin yazılarında yeniden ortaya çıkan fikirler ve Aquinas (1225–74). Platon'un eserinin ana teması, örneğin, bir onun görüşüne göre biçimini alan ideal toplumun doğasını tanımlama girişimi bir filozof krallar sınıfının egemen olduğu iyi huylu bir diktatörlük. Bu tür yazılar, "geleneksel" olarak adlandırılan şeyin temelini oluşturmuştur. siyasete yaklaşım. Bu, fikirlerin ve doktrinlerin analitik olarak incelenmesini içerir. siyasal düşüncenin merkezinde yer almıştır. En yaygın olarak, 'büyük' ​​bir koleksiyona odaklanan bir siyasi düşünce tarihi biçimi. düşünürler (örneğin, Platon'dan Marx'a uzanan) ve bir "klasik" metinler kanunu. Bu yaklaşım edebi analiz karakterine sahiptir: öncelikle büyük düşünürlerin neler söylediğini, görüşlerini nasıl geliştirdiklerini veya gerekçelendirdiklerini incelemek, ve içinde çalıştıkları entelektüel bağlam.Her ne kadar böyle bir analiz eleştirel ve titiz bir şekilde gerçekleştirilebilir, hiçbir şekilde objektif olamaz. Bilimsel anlamda, 'Neden itaat etmeliyim' gibi normatif sorularla ilgilenir. devlet?', 'Ödüller nasıl dağıtılmalı?' ve 'Sınırları ne olmalı? bireysel özgürlük mü?'