The historical institutionalists were also influenced by the way in which structural functionalists saw the polity as an overall system of interacting parts. They accepted this contention but reacted against the tendency of many structural functionalists to view the social, psychological or cultural traits of individuals as the parameters driving much of the system’s operation. Instead, they saw the institutional organization of the polity or political economy as the principal factor structuring collective behavior and generating distinctive outcomes. They emphasized the ‘structuralism’ implicit in the institutions of the polity rather than the ‘functionalism’ of earlier approaches that viewed political outcomes as a response to the needs of the system. Structural functionalism and group conflict theories had both pluralist and neoMarxist variants and debate about the latter played an especially influential role during the 1970s in the development of historical institutionalism. In particular, it led many historical institutionalists to look more closely at the state, seen no longer as a neutral broker among competing interests but as a complex of institutions capable of structuring the character and outcomes of group conflict. Shortly thereafter, analysts in this school began to explore how other social and political institutions, of the sort associated with labor and capital, could structure interactions so as to generate distinctive national trajectories. Much of this work consists of cross-national comparisons of public policy, typically emphasizing the impact of national political institutions structuring relations among legislators, organized interests, the electorate and the judiciary.An important subliterature in comparative political economy extended such analyses to national labor movements, employer organization, and financial systems

Tarihsel kurumsalcılar, yapısal işlevselcilerin yönetim biçimini etkileşimli parçaların genel bir sistemi olarak görme biçiminden de etkilendiler. Onlar bu iddiayı kabul etti, ancak birçok yapısal eğilimin eğilimine tepki gösterdi. işlevselciler, bireylerin sosyal, psikolojik veya kültürel özelliklerini sistemin çalışmasının çoğunu yönlendiren parametreler. Bunun yerine, siyasetin ya da ekonomi politiğin kurumsal örgütlenmesini temel faktör olarak gördüler. kolektif davranışı yapılandırmak ve ayırt edici sonuçlar üretmek. Devlet kurumlarında örtük olan "yapısalcılığı" vurguladılar. siyasi sonuçları sistemin ihtiyaçlarına bir yanıt olarak gören önceki yaklaşımların “işlevselliği”. Yapısal işlevselcilik ve grup çatışması teorilerinin hem çoğulcu hem de neo-Marksist varyantları vardı ve ikincisi hakkındaki tartışmalar özellikle etkili bir rol oynadı. 1970'lerde tarihsel kurumsalcılığın gelişmesinde. Özellikle, pek çok tarihsel kurumsalcıyı devlete daha yakından bakmaya yöneltti. daha uzun süre rekabet halindeki çıkarlar arasında tarafsız bir arabulucu olarak, ancak grup çatışmasının karakterini ve sonuçlarını yapılandırabilen bir kurumlar kompleksi olarak.Kısa bir süre sonra, bu okuldaki analistler, diğer sosyal ve emek ve sermaye ile ilişkilendirilen türden siyasi kurumlar, ayırt edici ulusal yörüngeler oluşturmak için etkileşimler. Bu çalışmanın çoğu kamu politikasının ülkeler arası karşılaştırmalarından oluşur ve tipik olarak yasa koyucular arasındaki ilişkileri yapılandıran ulusal siyasi kurumların etkisi, örgütlü çıkarlar, seçmenler ve yargı. Önemli bir alt literatür karşılaştırmalı politik ekonomide bu tür analizleri ulusal emeğe genişletti hareketler, işveren organizasyonu ve finansal sistemler