Michael, Congratulations, I’ve been assigned to you. You should consider yourself lucky. I’m not going to make you write any ridiculous fucking prompts, I’m not going to tell you to watch your language, and I’m probably not going to judge you for your exceptionally poor life choices unless you do something really fucking ridiculous. When I had to do this myself, no one on the other end of it had to respond to me, so just know you’re getting a much better deal. First and foremost, your mother sounds like a cunt— She flips the top half of the page down so she can see his face. “No.” “No, what?” “No, you can’t send this.” “Why not? What’s wrong with it?” He’s leaning against the sink, aggressively drying a teacup with a dishrag, and he sounds genuinely confused. She raises an eyebrow. “Would you like a list?” “What?” He waves the rag at her. “It’s honest. It’s straightforward. Poor, pathetic Michael What-So-Fuck probably just needs someone to tell it like it is for once.” She leaves that eyebrow where it is. “If you want this program to last longer than a week, you’ll have to refrain from calling the subject’s mother a cunt.” She glances back at the letter. “And you’ll have to tone down the arrogance significantly.” He raises an eyebrow back at her, lip curving up on one side. “What arrogance?” She huffs a laugh and tosses it onto the kitchen table. “Fix it. Before Kingsley changes his mind.” Draco rolls his eyes. “It was Kingsley’s fucking idea.” That’s not entirely true. Kingsley signed off on it, of course, but really the concept came from Draco. One of his ‘only good ideas,’ she often tells him — because she likes the way it makes his face screw up. In truth, it’s brilliant. Not only a public service, but also a purpose for him. A link to the world he chose to leave behind in peace. He still can’t go back. His wand will remain locked up in a Ministry vault; perhaps one day it might be returned to the Malfoy Estate, when enough time has passed, but never to him. But there was something impossibly wrong about it, when she found him. Something utterly unfair in watching him work a menial Muggle job — the only sort he could manage with such limited knowledge of Muggle life. He, with all his talents. All his brilliance left behind in the Wizarding World. So she’d returned to the Ministry. Risked arrest admitting she’d sought him out. Kingsley had been stern about it until she insisted she was entirely to blame. After all, Draco never asked her to find him. Perhaps didn’t want her to find him. She tries not to think on that. Can’t help it sometimes — even admitted it to Draco once, in the middle of the night, tangled up in the dark. His response was brief. Uncompromising. “Don’t be an idiot, Granger.” The first time she met with Kingsley, she tried to argue for a reversal of the entire arrangement — against Draco’s wishes, and at the expense of every dish in that small Wales kitchen. He smashed them all to bits when he found out, shouting about his 'own fucking choices’ as he launched bowls at walls. They went several rounds over that one, screaming at each other well into the early hours of the morning across a floor covered in shattered glass. By sunrise, they reached a compromise. He has a bad habit of slamming his lips to hers in the middle of a sentence, almost always when she’s got an important point to make. But it’s difficult to form coherent thoughts with his mouth tracing intricate shapes down the length of her throat. “I don’t want to go back.” “I don’t want you to lose everything.” He made some sort of joke at that. Something about the Wizarding World being spared his shockingly offensive journal entries. But then he went quiet, laughter dying off as the gears turned. “What if — what if I could help?” As it turned out, the St. Mungo’s Trauma Rehabilitation Program was a disaster. Very little by way of regulations. No accountability. An abysmal success rate. And of course there’s the utter uselessness of that whole one-way treatment plan. With a little sway from Harry, Hermione got herself appointed to the Ministry Board overseeing it. She began implementing significant reformations immediately, chief of which being Draco’s contribution. The Co-Recovery Initiative. He hates the name — “Despicably uncreative.” — but he was one of the first to volunteer, under a pseudonym of course. And from now on, once a week, she’ll be bringing him back letters from assigned patients in the program and returning with experienced — albeit immensely crass — words of wisdom. She spends three days out of the week in Wales, and the rest in London. Those three days are usually spent arguing, if she’s honest. About how, no, he doesn’t know more about television antennas than she does. And no, that isn’t al dente. And no, she’s not going to allow him to practice Muggle photography by taking naked photos of her. No. Not a chance. But those three days are also sometimes spent on that rocky beach out in front of the cottage, teaching him how to sew and how to use an MP3 player. Spent watching old, horrible Muggle horror films on the sofa he’s very proud to have picked out himself. Spent adjusting — recalibrating, recuperating. Remembering how to breathe again. She can’t use magic in his presence, and yet she’s never felt the need to. It’s apparently common knowledge in the Wizarding community that she found him. Witch Weekly paid photographers to follow her around in the weeks after she first returned from Wales, and an alarming number of gossip columnists suggested she looked too well-adjusted for someone who’d lost a lover. They printed full-page articles with comparisons — photographs from those two years previous and photographs from the present. Even she admits the difference is staggering. But Draco’s name remains stricken from every record, his location a secret bound by Unbreakable Vows between a select few. Herself, the Minister, Narcissa Malfoy, Harry and Theo. Theo… It couldn’t go on. She spent an entire evening after work pouring her heart out to Harry about it, several pints deep at the Leaky Cauldron. Because how is she supposed to leave him behind? How can she move ahead knowing he can’t? How is that fair? How is it even human? Harry, though — with a depth of empathy unmatched by anyone she’s ever met — offered the only thing he could. Something he could offer only once. Something — possibly the only thing — that could ever hope to stitch Theo back together again. And it has to happen today. “Hogwarts is very cautious about who can access the Grounds, and when,” he’d said. “I’m sure you understand why. But I’m meant to oversee a sweep with a team of Aurors before the school year begins. Seek out any potential threats. We could do it then.” She’d barely been able to nod her head, she was crying so hard. That was a month ago. A month that felt like a year. And now it’s the 1st. “When does he get here?” Draco reaches up high to put away the last of the dishes in the top cupboard, and she catches herself admiring the long, agile shape of him. She’ll probably never be used to seeing him so healthy. Never get over the way it makes something in her chest swell with warmth. “Theo should be here any minute. Harry, I’m not sure.” Draco scoffs. “Leave it to Potter to show up whenever he pleases.” “You do realize he’s violating at least a dozen Auror protocols for this. He’s even letting you go — which, as I think you know, is more than just a violation, it’s illegal.” “It’s really the least he could do—” “Malfoy.” He turns to face her when he hears that tone, tossing away the dishrag and moving to lean against the table in front of her. “Granger,” he echoes, flashing a devious little grin and reaching out to flick the tip of her nose. “Lighten up, I’m only joking.” She lets out a breath, realizing only then how nervous she is. “What if this goes wrong?” That finger slips down from her nose to her chin, tilting it up to make her look him in the eyes. “Do they offer positions in worrying?” A weak smile slips free. He’s asked this before. “Maybe,” she says. “You should look into it.” “I will.” The knock at the door startles them both. No one ever knocks here. “Don’t act so nervous,” Draco says when she stands. “If you’re nervous, he’ll wonder what the fuck is going on, and then he’ll be nervous, and that’ll make you more nervous, and then Potter will just get nervous by proxy, and I don’t want to be the only sane one here.” She scoffs and swats at him, moving towards the door. “As if you were ever sane to begin with.” Her hand still shakes when she reaches for the knob. She doesn’t want to hope for what can never be guaranteed. It’s part of the reason Theo knows nothing about it. But she also can’t fathom failing him. Not again. Not like that day on the Manor floor, looking into those desperate eyes with nothing to say. No way to help. That can’t happen again. Swallowing the knot in her throat, she opens the door. “How is it already so fucking cold in Wales?” asks Theo from the porch, shoulders hunched as he blows warm air into his gloved hands. She huffs a laugh. Can’t help a smile. “Come on in, then.” And she steps aside for him, pulling the door the rest of the way open. Theo steps over the threshold, kicks mud off his boots, then looks up and sees Draco. For the first time in two and a half years. He’s about as eloquent as she was. “You bastard.” Draco crosses his arms, leaning back against the table in that superior way he does and raising an eyebrow. “Takes one to know one.” They stare at one another for a good fifteen seconds in silence, and Hermione’s not sure what to make of it. Draco breaks first, choking on a laugh and pushing off the table, and then a smile spreads its way slowly across Theo’s face. She pretends that’s all she sees. Not the tears in his eyes. Not the hitch in his breath. They meet in the middle, an embrace so rough it’s almost aggressive — arms hooked around necks and faces tucked into shoulders. “Fuck you for doing that to her,” she hears Theo mutter as he thumps him on the back. Draco only laughs again. An easy, relieved sort of laugh. “She’s been telling me that for five months.” “As she should. Fucking prick.” Draco shoves him away and points a finger, still smiling even as he says, “Watch it, yeah? I’ve got every excuse to beat the shit out of you.” Theo’s brow furrows. It takes him a moment. Then, realizing the implication, he shoots Hermione a horrified sideways glance. In turn, she looks to Draco, narrowing her eyes. “He knows better than to bring that up.” “Do I?” he asks. It’s playful — but somehow it’s also anything but. And she can’t even express how grateful she is when another knock sounds at the door. “Call the Muggle cops on me already?” Theo jokes — and god, she can only hope that sense of humor survives through all of this. She swallows again, clenching and unclenching fists at her sides as she returns to the door. “Hi, Harry.” He’s in his Auror robes, wand in hand and his father’s invisibility cloak thrown over his arm. She’d recognize that patterned velvet anywhere. He raises both eyebrows, puffing out a steaming breath in the cold. “Everyone ready?” She senses Theo appearing behind her. “Potter?” he blurts out, confused. Gathering her own deep breath, she turns around in the doorway to face him. “I’m sorry. I didn’t want you to spend a month overthinking it.” Theo’s gaze flits between hers and Harry’s over her shoulder, tense and confused. “I’m… I’m not here for tea?”

Michael, Tebrikler, sana atandım. Kendini şanslı saymalısın. Sana saçma sapan sorular yazdırmayacağım, sana diline dikkat etmeni söylemeyeceğim ve gerçekten saçma sapan bir şey yapmadığın sürece, muhtemelen seni son derece kötü yaşam seçimlerin için yargılamayacağım. . Bunu kendim yapmak zorunda kaldığımda, diğer ucundaki hiç kimse bana cevap vermek zorunda değildi, bu yüzden çok daha iyi bir anlaşma elde ettiğinizi bilin. Her şeyden önce, annen amcık gibi geliyor- Yüzünü görebilmek için sayfanın üst yarısını çevirir. "Numara." "Hayır, ne?" "Hayır, bunu gönderemezsin." "Neden? Bunun nesi var?" Lavaboya yaslanıyor, agresif bir şekilde bir çay fincanını bulaşık beziyle kurutuyor ve gerçekten kafası karışmış gibi geliyor. Bir kaşını kaldırıyor. "Liste ister misin?" "Ne?" Paçavrayı ona sallıyor. "Bu dürüst. Bu basit. Zavallı, zavallı Michael What-So-Fuck'ın muhtemelen sadece bir kereliğine olduğu gibi anlatacak birine ihtiyacı var." O kaşı olduğu yerde bırakır. "Bu programın bir haftadan daha uzun sürmesini istiyorsanız, deneğin annesine amcık demekten kaçınmanız gerekecek." Tekrar mektuba bakar."Ve kibiri önemli ölçüde yumuşatmak zorunda kalacaksın." Tek kaşını kaldırarak dudağının bir tarafı yukarı kıvrıldı. "Ne kibiri?" Bir kahkaha atıyor ve mutfak masasına fırlatıyor. "Düzelt. Kingsley fikrini değiştirmeden önce." Draco gözlerini devirir. "Kingsley'nin kahrolası fikriydi." Bu tamamen doğru değil. Kingsley imzayı attı elbette ama konsept Draco'dan geldi. Ona sık sık onun "tek iyi fikirlerinden" biri olduğunu söylüyor - çünkü bunun yüzünü mahvetmesinden hoşlanıyor. Gerçekte, bu harika. Sadece bir kamu hizmeti değil, aynı zamanda onun için bir amaç. Barış içinde geride bırakmayı seçtiği dünyayla bir bağlantı. Hala geri dönemez. Asası bir Bakanlık kasasında kilitli kalacak; belki bir gün, yeterli zaman geçtiğinde Malfoy Malikanesi'ne iade edilebilir, ama asla ona. Ama onu bulduğunda bunda inanılmayacak kadar yanlış bir şey vardı. Onu sıradan bir Muggle işinde çalışırken izlemek tamamen adaletsiz bir şeydi - Muggle hayatı hakkında bu kadar sınırlı bilgiyle başarabileceği tek iş. O, tüm yetenekleriyle. Büyücülük Dünyasında tüm parlaklığı geride kaldı. Böylece Bakanlığa geri dönmüştü. Onu aradığını itiraf ederek tutuklanma riskiyle karşı karşıya kaldı. Kingsley, tamamen kendisinin suçlu olduğunda ısrar edene kadar bu konuda katı davranmıştı.Sonuçta Draco ondan onu bulmasını hiç istemedi. Belki de onu bulmasını istemiyordu. Bunu düşünmemeye çalışıyor. Bazen yardım edemiyorum - hatta bir keresinde, gecenin bir yarısı karanlıkta dolanıp Draco'ya itiraf etmişti. Cevabı kısaydı. tavizsiz. "Aptal olma Granger." Kingsley ile ilk tanıştığında, Draco'nun isteklerine karşı ve o küçük Galler mutfağındaki her yemeğin pahasına tüm düzenlemenin tersine çevrilmesi için tartışmaya çalıştı. Öğrendiğinde hepsini paramparça etti, duvarlara kaseler fırlatırken 'kendi lanet seçimlerini' haykırdı. Bunun üzerinde birkaç tur attılar, sabahın erken saatlerine kadar kırık camlarla kaplı bir zeminde birbirlerine bağırıyorlardı. Gün doğarken bir uzlaşmaya vardılar. Bir cümlenin ortasında, hemen hemen her zaman, önemli bir noktaya değindiği zaman, dudaklarını onunkilere kapatma gibi kötü bir alışkanlığı vardır. Ancak ağzı, boğazından aşağı karmaşık şekiller takip ederken tutarlı düşünceler oluşturmak zor. "Geri dönmek istemiyorum." "Her şeyi kaybetmeni istemiyorum." Bunun üzerine bir tür şaka yaptı. Büyücülük Dünyası'nın, onun şaşırtıcı derecede saldırgan günlük girişlerinden korunmasıyla ilgili bir şeyler. Ama sonra sessizleşti, çarklar dönerken kahkahaları kesildi."Ya eğer - ya yardım edebilseydim?" Görünüşe göre St. Mungo'nun Travma Rehabilitasyon Programı bir felaketti. Yönetmelik gereği çok az. Sorumluluk yok. Berbat bir başarı oranı. Ve elbette, tüm bu tek yönlü tedavi planının mutlak yararsızlığı var. Harry'nin biraz etkisi ile Hermione, kendisini bakanlık Kurulu'na atadı. Başı Draco'nun katkısı olan önemli reformları hemen uygulamaya başladı. Ortak Kurtarma Girişimi. Adından nefret ediyor - "Çılgın bir şekilde yaratıcı değil." - ama tabii ki takma adla ilk gönüllü olanlardan biriydi. Ve bundan sonra, haftada bir kez, programa atanmış hastalardan gelen mektupları geri getirecek ve deneyimli - son derece kaba da olsa - bilge sözlerle geri dönecek. Haftanın üç gününü Galler'de, geri kalanını Londra'da geçiriyor. Bu üç gün, eğer dürüstse, genellikle tartışarak geçer. Hayır, televizyon antenleri hakkında onun bildiğinden daha fazlasını bilmiyor. Ve hayır, bu al dente değil. Ve hayır, onun çıplak fotoğraflarını çekerek Muggle fotoğrafçılığı yapmasına izin vermeyecek. Hayır. Şans değil. Ancak bu üç gün bazen kulübenin önündeki kayalık kumsalda ona dikiş dikmeyi ve MP3 çaları kullanmayı öğreterek de geçiyor.Kendi seçtiği için gurur duyduğu kanepede eski, korkunç Muggle korku filmlerini izleyerek geçirdi. Ayarlamak için harcandı - yeniden kalibre etmek, iyileşmek. Tekrar nasıl nefes alınacağını hatırlamak. Onun huzurunda sihir kullanamaz ve buna hiç ihtiyaç duymaz. Görünüşe göre onu bulduğu Büyücülük camiasında yaygın bir bilgi. Witch Weekly, Galler'den ilk döndükten sonraki haftalarda onu takip etmeleri için fotoğrafçılara para ödedi ve endişe verici sayıda dedikodu yazarı, sevgilisini kaybetmiş biri için fazla uyumlu göründüğünü öne sürdü. Karşılaştırmalı tam sayfa makaleler bastılar - iki yıl önceki fotoğraflar ve şimdiki zamandan fotoğraflar. O bile farkın şaşırtıcı olduğunu kabul ediyor. Ancak Draco'nun adı her kayıtta yer almaya devam ediyor, konumu birkaç seçkin kişi arasında Bozulamaz Yeminler'e bağlı bir sır. Kendisi, Bakan, Narcissa Malfoy, Harry ve Theo. Teo… Devam edemezdi. İşten sonra bütün bir akşamı, Çatlak Kazan'da birkaç pint derinliğinde, bu konuda Harry'ye kalbini dökerek geçirdi. Çünkü onu nasıl geride bırakacaktı? Yapamayacağını bilerek nasıl ilerleyebilir? Bu nasıl adil? Hatta insan nasıl? Yine de Harry - şimdiye kadar tanıştığı herkeste olmayan bir empati derinliğiyle - yapabileceği tek şeyi teklif etti. Sadece bir kez sunabileceği bir şey.Theo'yu tekrar bir araya getirmeyi umabilecek bir şey - muhtemelen tek şey -. Ve bugün olması gerekiyor. "Hogwarts, Arazi'ye kimin ve ne zaman erişebileceği konusunda çok dikkatli," demişti. "Eminim nedenini anlamışsındır. Ama okul yılı başlamadan önce bir Seherbaz ekibiyle yapılacak bir taramayı denetlemem gerekiyordu. Olası tehditleri araştırın. O zaman yapabilirdik.” Başını zar zor sallayabilmişti, o kadar çok ağlıyordu ki. Bu bir ay önceydi. Yıl gibi hissettiren bir ay. Ve şimdi 1. "Buraya ne zaman gelir?" Draco üst dolaba son tabakları koymak için yukarı uzandı ve kendini onun uzun, çevik şekline hayran kalırken buldu. Muhtemelen onu bu kadar sağlıklı görmeye asla alışamayacak. Göğsünde bir şeyin sıcaklıkla şişmesine asla izin verme. "Theo her an burada olabilir. Harry, emin değilim." Draco alay eder. "İstediği zaman gelmesini Potter'a bırak." "Bunun için en az bir düzine Seherbaz protokolünü ihlal ettiğinin farkındasın.Hatta gitmene izin veriyor - ki bu, bildiğiniz gibi, bir ihlalden daha fazlası, yasa dışı." "Gerçekten yapabileceği en az şey bu-" "Malfoy." Bu sesi duyduğunda yüzünü ona döndü, bulaşık bezini fırlattı ve önündeki masaya yaslanmak için hareket etti. "Granger," diye tekrarladı, sinsi bir sırıtış belirdi ve burnunun ucunu sallamak için uzandı. "Sakin ol, sadece şaka yapıyorum." Bir nefes verdi, ancak o zaman ne kadar gergin olduğunu fark etti. "Ya bu yanlış giderse?" O parmak burnundan çenesine kayıyor ve gözlerinin içine bakması için yukarı kaldırıyor. “Endişe verici pozisyonlar sunuyorlar mı?” Zayıf bir gülümseme kayıp gider. Bunu daha önce sormuştu. "Belki," diyor. "Ona bakmalısın." "Yapacağım." Kapının çalınması ikisini de ürkütür. Burada kimse kapıyı çalmaz. Draco ayağa kalktığında, "Bu kadar gergin davranma," dedi. "Eğer gerginsen, neler olup bittiğini merak edecek ve sonra gergin olacak ve bu seni daha da gerginleştirecek ve sonra Potter sadece vekaleten gergin olacak ve ben umursamıyorum. Burada aklı başında olan tek kişi olmak istiyorum.” Kapıya doğru ilerleyerek ona gülümsüyor ve sövüyor."Sanki en başından beri aklı başındaymışsın gibi." Düğmeye uzandığında eli hala titriyor. Asla garanti edilemeyecek şeyleri ummak istemiyor. Theo'nun bu konuda hiçbir şey bilmemesinin bir nedeni de bu. Ama aynı zamanda onu başarısızlığa uğratmayı da anlayamaz. Tekrar olmasın. Malikane katında o çaresiz gözlere hiçbir şey söylemeden bakmak gibi değil. Yardım etmenin yolu yok. Bu tekrar olamaz. Boğazındaki düğümü yutarak kapıyı açar. "Galler'de hava nasıl bu kadar soğuk?" diye sordu Theo verandadan, eldivenli ellerine sıcak hava üflerken omuzları kamburlaşmıştı. Bir kahkaha atıyor. Bir gülümsemeye yardım edemez. "O zaman içeri gel." Ve onun için kenara çekilip kapıyı sonuna kadar açtı. Theo eşiği aşıyor, çizmelerindeki çamuru tekmeliyor, sonra yukarı bakıyor ve Draco'yu görüyor. İki buçuk yıldır ilk kez. O da en az onun kadar konuşkan. "Seni p * ç." Draco kollarını kavuşturdu, yaptığı gibi üstün bir şekilde masaya yaslandı ve tek kaşını kaldırdı. “Birini tanımak için alır.” On beş saniye boyunca sessizce birbirlerine bakıyorlar ve Hermione bundan ne çıkaracağından emin değil. Draco önce kırılır, bir kahkahayla boğulur ve masayı iter ve ardından Theo'nun yüzüne bir gülümseme yavaşça yayılır. Tek gördüğünün bu olduğunu iddia ediyor.Gözlerindeki yaşlar değil. Nefesindeki aksama değil. Ortada buluşurlar, o kadar sert bir kucaklaşma neredeyse saldırgandır - kollar boyunlara dolanmış ve yüzler omuzlara sıkışmış. Theo'nun sırtına tekme atarken, "Ona bunu yaptığın için siktir git," diye mırıldandığını duydu. Draco sadece tekrar güler. Kolay, rahatlamış bir gülüş. "Bunu bana beş aydır söylüyor." "Olması gerektiği gibi. Lanet herif." Draco onu uzaklaştırıyor ve parmağıyla işaret ediyor, "İzle, tamam mı? Seni dövmek için her türlü bahanem var." Theo'nun kaşları çatıldı. Onu bir an alır. Sonra, imayı fark ederek, Hermione'ye dehşet dolu bir yan bakış fırlattı. Sırayla, gözlerini kısarak Draco'ya bakar. “Bunu gündeme getirmemesi gerektiğini daha iyi biliyor.” "Yapar mıyım?" O sorar. Oynak - ama bir şekilde aynı zamanda başka bir şey değil. Ve kapı bir kez daha çaldığında ne kadar minnettar olduğunu bile ifade edemez. "Muggle polislerini üzerime mi çağırdın?" Theo şakalar - ve tanrım, mizah anlayışının tüm bunlara rağmen hayatta kalmasını umabilir. Tekrar yutkunuyor, kapıya dönerken iki yanındaki yumruklarını sıkıyor ve açıyor."Selam Harry." Seherbaz cübbesi içinde, elinde asa ve babasının görünmezlik pelerini koluna atılmış. Bu desenli kadifeyi nerede görse tanırdı. Soğukta dumanı tüten bir nefes vererek iki kaşını da kaldırdı. "Herkes hazır?" Theo'nun arkasında belirdiğini hisseder. "Çömlekçi?" diye bağırıyor, kafası karışıyor. Kendi derin nefesini toplayarak, onunla yüzleşmek için kapı eşiğinde arkasını döndü. "Üzgünüm. Bir ayını bunu düşünerek geçirmeni istemedim." Theo'nun bakışları onunkiyle omzunun üzerinden Harry'nin arasında gidip geliyor, gergin ve kafası karışmış durumda. "Ben... Çay içmeye gelmedim mi?"