Again, an old regret sits next to me, saying sorry forgive me, I am very sorry for not understanding you. She offers to walk together. She wants me to take her with me. I look into her eyes..with or without meaning..as if she has heard or not..I show her a leaf on a branch of a tree that fights the wind, trying not to fall to the ground. “Look,” I said to her “look closely!” -Like this leaf, I resisted you for a long time, I endured your wind.. I tried not to fall. But it wasn't that wind that brought me down, but your crazy dancing with that wind. If you thought of me while thinking of yourself, I could have resisted more, but it didn't work, I just fell.. - Sorry she said, I didn't want it to be like this. I was scared.. I'm afraid I've loaded you with the worries that I carry. I thought you would always stay, I thought you would come every time I called, I thought I was always there for you. Her voice was shaking. She swallowed, took a deep breath, and continued. I put all my pain on you. You've always been patient, you waited, but I didn't know... I didn't know that you could go one day. -Are you alone now..? -How so..? -Do you have someone in your life..? -No not. - Here is the answer, you are alone and you remember me. You thought that I would listen to you no matter what, that I wouldn't be able to say "no" to you.. that I would always stay the same.. - Please don't say that. - What should I say? Even stone changes shape over time, how do you expect me to stay the same? There used to be flowers you couldn't get enough of looking at on that long path. But instead of looking at them, someone wanted to keep them in front of their eyes...and plucked it. You see, everything changes over time, even the view you look at. It is necessary to work on time and make an effort not to lose it. Come on, tell me, what should I do..? Tell me what can I do..? She looked away and lit a cigarette. She was not inhaling the smoke, it was as if she was taking it all..She was swallowing the cigarette.. She continued to speak without looking at me: -But those flowers can bloom again. New and more beautiful flowers may take root there. -You're right..it may happen, but those flowers will always live in fear of being plucked. If he opens his leaves and reveals the beauty within, he will be afraid that if he releases his scent, he will be hurt again and his roots will be hurt. -Weren't you the one who said you can't live with fear..? He was excited for a moment, as if he had caught a hole in me. -Didn't you even try to shake off my fears...? Didn't you try, did you not try to reconcile me with love? - Yeah I did, maybe even more -Then why this escape? You don't like to run away, you talk, you can't hide your thoughts, you don't know what silence is, you don't like silence. -No one can love as much as you..! He tried to answer, but I guess he didn't have an answer for that matter. Continued: -Weren't you the one who stubbornly made me talk in my silence? The one who stubbornly says that every time I say no, it happens..? I put my anger on you, you took it off without complaining. You managed to make me laugh even though you were crying. I always laughed a lot with you. Maybe you needed to talk too, but you never put yourself first. You called me once or twice.. I know you wouldn't have called if you didn't need to.. She lowered her head, bit her lips..the words came out like stutters.. -..but I didn't come, I didn't come..You wanted to reveal your heart with all its nakedness, but I didn't care about all this.. -You never told me that. -Yeah, I didn't. I didn't even say nice words to you, I know very little was enough for you. -How much did you know..! You really surprised me.. -Do not make fun of me please! -No, I'm not kidding. I am just surprised. Because you were always silent.. I tried to find the answers to all the questions by myself. What does this mean, can you understand? However, you didn't have such a problem because I was talking. I never knew what he was thinking or what he was feeling. I didn't even ask, and yet you never spoke. You were silent, silent and silent.. We either laughed, remained silent or made love.. I wanted you to touch my heart more than my body. So I wanted the hardest. I failed to be heavy like you, not to talk, to run away, to be a garden full of mysteries. Time was precious to me, I didn't want to delay and waste it. For you, there were always "maybe"s, "maybe later" ... that's why you always postponed it. Tell me, where are those things that you always postponed waiting for you..? When are you going to meet them or are you sure they are waiting for you? Or was I one of them..? Did you think you could find me where you thought one day? Or... -Go on, please. I came to you knowing that I will hear even worse. This relaxed state of her made me get up from where I was sitting. I was going to light a cigarette, but I didn't take it out of my pocket so that he wouldn't see my hands shaking. - It's driving me crazy that you're still so comfortable. It was you who wanted to talk to me, you found me. I left you where you wanted to stay and continued on my way. Do you know what you are now, an old, very old regret... Now you say you want to walk with me, go on with me. So where were you when I cried? Where were you when you were dealing with problems, trying to hold on to life despite everything? Where were you when I was alone and rebelled? Did you even call me once and ask how I was? I never expected you to do all this anyway. You taught me not to wait while leaving. Now that you've set everything right, when you've made peace with your heart, you come across me and say you're sorry. What are you upset about?For what you couldn't give in exchange for what you took from me? Is it because you're trying to take other rivers while I'm trying to flow to you? Tell me, what are you upset about? Is it that easy to say sorry? Does it come off that easily? She kept quiet...She had an answer or not, that's when she started searching. She did not take her eyes off the incomprehensible distance for a moment. -You think it's easy? Her voice seemed to go away. If I had never seen her cry, I would have thought she was exploiting feelings, but she did cry. And I knew that she was not ashamed of her tears alone in front of me. -When we finish everything.. -Pardon..? -Well, when I finished..I thought you always will be. Whenever I need you, you will listen, when I call, you will talk. As hard as it was for you at first, you did it, you tried to be my friend. Because we could have been two good friends, not two good lovers. But according to you, two lovers couldn't be friends when they broke up and after a while you told me this, you said we shouldn't meet. At that moment, it didn't bother me to accept it. You were right, there were people around me, I was busy, I had a girlfriend... so I didn't realize at that time what kind of emptiness this would create for me. You can't do what you say anyway, I thought you would definitely call. But you didn't call, and that's when I realized what kind of emptiness I fell into. It turns out that you filled my void with your smiles, your sadness, your hope, and your ever-inspiring optimism. When you left, that gap opened up and I started to feel cold. I began to be unable to laugh with anyone the way I did with you. That's when I realized that losing you is actually losing a lot of things. I came to you with my head in front of you, risking all the loud conversations. I came here to do everything I said "maybe later", now and always on time. You ask me, what are you sorry for? I'm sorry for so many things, which should I count? I don't know which one to count... Tell me, is it too late for everything? Am I too late..? -You know that no matter how bad the conditions are, captains don't leave their ships without saving everything inside. And even until the last moment, they try with all their might for that ship, just in case they can save it. When that last moment comes, when they are sure that they have saved everything, they leave the ship, taking the logbooks that they have carefully written and kept with them... The ship sank and the last captain left the ship. -I was a ship and you were the captain, weren't you? -I think.. -What if a storm sank that ship that no one could prevent? What's wrong with the ship? Did you learn to ask sensible questions when you were cold? He tried to smile vaguely. -You're still good at sarcasm. -It's not an ingenuity, but maybe.. -Yes, what's wrong with the ship? -Of course, the ship is not at fault in such a case. But like the captain, he had to persevere. I resisted so much for you that it was flooded in my logbook in a hurry. And I, like a captain, confident that I had saved everything, but with a clear conscience, I watched it sink with sadness. Now you're saying they found me and brought me to the surface. It is now a memory for a captain whose sailing is impossible again in history. -Are you the captain of a new ship? -No, I haven't come across a ship that I could sit at the helm comfortably, I don't have such concerns anyway.. When he will be able to share with me, maybe then.. -I guess I'm talking nonsense..I'm a sunken ship and my captain doesn't want me anymore. -You know, I hate to say I wish, but I wish you knew some values ​​in time. I use the past as a book, not like my home. I loved you.. I really loved you. If I had done to a stone what I did for you, he would probably have spoken. But there is nothing I can do anymore. I dealt with it on time and I won't be going back! Because everything is on time. In love, in sacrifice, in regret. -Do you want me to go? -I think you should go..! She stood up, as if shedidn't believe what I was saying. She grabbed my arms and turned my face to her. Like before, she thought I'd soften when I looked into her eyes. She was so sincere that if I had been the old me, I could have forgotten everything and hugged her that minute. Her eyes were lying. I gathered my heart... I was deceived by these looks many times, but it wasn't going to happen this time. I straightened my body, swallowed and looked right into her eyes. -You have to go now. Because I am neither a flower that will bloom for the second time, nor a captain who can sail again. Now go and leave me alone. Of course I will open it again, but in front of someone who will love me without breaking it. Do like me and don't look back. Look for the person who will fill that void in the future, not in the past. You sniff me once, I let you, never the second time... She withdrew her hands, took a step away, then another step. She turned and walked. Then suddenly she stopped, turned her face, looked at me. -What was my name..? An old regret? -Not for me, you gave yourself that name. You are an old regret and you are hoping for help from the past. Change your name and never put off anymore. Do not despise love and live on time. If you don't want to be a sinking ship, trust your captain. She continued walking. I called after her: -Hey..!! She's back. -I love you, but for what you have given and taught. Please don't put off, don't upset others too.. I know you will succeed.. Now go, go and don't look back. You can't live with your fears, love without fear. What will happen. If someone opens their heart to you and tells you that they love you with all their nakedness and when there is no time for you, believe them. Believe it because very few people say it with feeling, not for words. Let your love be your weapon, not your silence..!! She was crying. He raised his hand, as if to say goodbye. He took one last look and left. An old regret sat next to me just now. I stopped, listened. The roads were waiting for me, I kept walking. I smiled at all this, as if to say how so... Anyway, I said to myself and walked... An old regret sat next to me just now. Bigger than me but not grow up faster than me. She released a beautiful scent of flowers as she walked, I watched her and kissed her. I touched its leaves, it came from my heart, I said I loved it, the flower was surprised.. I smiled and went.. I still love that flower, but he did not believe that he was loved before it was plucked.. every time I cross the road where he is, my heart gets excited.. Because I did not love him for a word.. An old regret sat next to me just now. I stopped, listened, and smiled at all this. It had released a beautiful flower scent, I missed it. Maybe I liked getting excited again, I didn't worry about it even if she didn't believe in my love. Again, silence and escapes were put on me, this time I did not reproach and waited. Did I fall into the garden of dreams while walking through it..? That's what I didn't know... And you..? Is your name also an old regret? Do you have thoughts that belong to others but that you can't say, that you hide? Are there people you think know how, but leave it alone in the middle of guessing? Well, were there times when you didn't believe someone who said they loved you...?Maybe they telling the truth?

Yine eski bir pişmanlık oturuyor yanıma, özür dilerim beni affet, seni anlamadığım için çok özür dilerim. Birlikte yürümeyi teklif ediyor. Onu yanımda götürmemi istiyor. Gözlerine bakıyorum..anlamsız..duymuş veya duymamış gibi..Rüzgarla savaşan bir ağacın dalındaki yaprağı gösteriyorum, yere düşmemeye çalışıyorum. "Bak," dedim ona, "yakından bak!" -Bu yaprak gibi direndim sana uzun süre, dayandım rüzgarına.. Düşmemeye çalıştım. Ama beni dibe çeken o rüzgar değil, o rüzgarla çılgın dansındı. Kendini düşünürken beni düşünseydin daha fazla dayanabilirdim ama olmadı, düştüm.. - Pardon, böyle olsun istemedim dedi. Korktum.. Korkarım sana taşıdığım endişeleri yükledim. Hep kalırsın sandım, her aradığımda gelirsin sandım, hep yanındayım sandım. Sesi titriyordu. Yutkundu, derin bir nefes aldı ve devam etti. Bütün acımı sana yükledim. Hep sabrettin, bekledin ama bilmiyordum... Bir gün gidebileceğini bilmiyordum. -Şu an yalnız mısın..? -Nasıl yani..? -Hayatında biri varmı..? -Hayır değil. - İşte cevap, yalnızsın ve beni hatırlıyorsun. Ne olursa olsun seni dinleyeceğimi, sana "hayır" diyemeyeceğimi sandın.. hep aynı kalacağımı..- Lütfen öyle söyleme. - Ne söylemeliyim? Taş bile zamanla şekil değiştirir, nasıl aynı kalmamı beklersin? O uzun yolda bakmaya doyamadığınız çiçekler vardı. Ama biri onlara bakmak yerine gözlerinin önünde tutmak istedi... ve kopardı. Görüyorsunuz, her şey zamanla değişiyor, baktığınız manzara bile. Zamanında çalışmak ve onu kaybetmemek için çaba sarf etmek gerekir. Hadi söyle ne yapayım..? Ben ne yapabilirim söyle..? Uzaklara baktı ve bir sigara yaktı. Dumanı içine çekmiyordu, hepsini çekiyor gibiydi..Sigarayı yutuyordu.. Bana bakmadan konuşmaya devam etti: -Ama o çiçekler tekrar açabilir. Orada yeni ve daha güzel çiçekler kök salabilir. -Haklısın..Olabilir ama o çiçekler hep koparılma korkusuyla yaşayacak. Yapraklarını açar ve içindeki güzelliği ortaya çıkarırsa, kokusunu bırakırsa tekrar incineceğinden ve köklerinin incineceğinden korkar. -Korkuyla yaşayamayacağını söyleyen sen değil miydin..? Sanki içimde bir delik açmış gibi bir an heyecanlandı. -Korkularımdan kurtulmaya çalışmadın bile...? Denemedin mi, beni aşkla barıştırmaya çalışmadın mı? - Evet yaptım, belki daha da fazla -O zaman bu kaçış neden?Kaçmayı sevmiyorsun, konuşuyorsun, düşüncelerini saklayamıyorsun, sessizlik nedir bilmiyorsun, sessizliği sevmiyorsun. -Kimse senin kadar sevemez..! Cevap vermeye çalıştı ama sanırım bu konuda bir cevabı yoktu. Devam etti: -Sessizliğimde inatla beni konuşturan sen değil miydin? İnatla her hayır dediğimde oluyor diyen..? Öfkemi sana yükledim, sen şikayet etmeden çıkardın. Ağlamana rağmen beni güldürmeyi başardın. Seninle her zaman çok güldüm. Belki senin de konuşmaya ihtiyacın vardı ama asla kendini ön plana koymadın. Beni bir iki kere aradın.. İhtiyacın olmasaydı aramazdın biliyorum.. Başını eğdi, dudaklarını ısırdı.. kelimeler kekeliyor gibi çıktı.. -..ama ben yapmadım. Gelmedim gelmedim.. Kalbini tüm çıplaklığıyla ortaya çıkarmak istedin ama bütün bunlar umurumda değildi.. -Bunu bana hiç söylemedin. -Evet, yapmadım. Sana güzel sözler bile söylemedim, biliyorum çok azı sana yeterdi. -Ne kadar biliyordun..! Beni gerçekten şaşırttın.. -Benimle dalga geçme lütfen! -Hayır, şaka yapmıyorum. Ben sadece şaşırdım. Çünkü sen hep sustun.. Bütün soruların cevabını kendim bulmaya çalıştım. Bu ne anlama geliyor, anlayabiliyor musun? Ancak ben konuştuğum için böyle bir sorununuz olmadı. Ne düşündüğünü, ne hissettiğini hiç bilmiyordum.Ben sormadım bile ama sen hiç konuşmadın. Sustun, sustun ve sustun.. Ya güldük, sustuk ya da seviştik.. Bedenimden çok kalbime dokunmanı istedim. Bu yüzden en zorunu istedim. Senin gibi ağır olmayı, konuşmamayı, kaçmayı, sırlarla dolu bir bahçe olmayı beceremedim. Zaman benim için değerliydi, geciktirmek ve boşa harcamak istemedim. Senin için hep "belki"ler vardı, "belki sonra"... o yüzden hep erteledin. Söyle bana hep ertelediğin o şeyler seni bekleyenler nerede..? Onlarla ne zaman buluşacaksınız veya sizi beklediklerinden emin misiniz? Yoksa ben onlardan mıydım..? Bir gün beni düşündüğün yerde bulabileceğini mi sandın? Veya... -Devam edin, lütfen. Daha da kötülerini duyacağımı bilerek geldim sana. Bu rahat hali oturduğum yerden kalkmama neden oldu. Bir sigara yakacaktım ama ellerimin titrediğini görmesin diye cebimden çıkarmadım. - Hâlâ bu kadar rahat olman beni deli ediyor. Benimle konuşmak isteyen sendin, beni buldun. Seni kalmak istediğin yerde bıraktım ve yoluma devam ettim. Şimdi ne olduğunu biliyor musun, eski, çok eski bir pişmanlık... Şimdi benimle yürümek istediğini söylüyorsun, devam et benimle. Peki ben ağlarken neredeydin? Sorunlarla uğraşırken, her şeye rağmen hayata tutunmaya çalışırken neredeydiniz? Ben yalnızken ve isyan ederken neredeydin?Beni bir kez arayıp nasıl olduğumu sordun mu? Zaten tüm bunları yapmanı beklemiyordum. Giderken beklememeyi öğrettin. Artık her şeyi yoluna koyduğuna göre, kalbinle barıştığın zaman karşıma gelip üzgün olduğunu söylüyorsun. Neye üzülüyorsun? Benden aldıklarına karşılık veremeyeceklerin için mi? Ben sana akmaya çalışırken sen başka nehirleri almaya çalıştığın için mi? Söyle bana, neye üzülüyorsun? Üzgünüm demek bu kadar kolay mı? Bu kadar kolay çıkar mı? Sessiz kaldı... Bir cevabı vardı ya da yoktu, işte o zaman aramaya başladı. Gözlerini bir an için anlaşılmaz mesafeden ayırmadı. -Kolay olduğunu mu sanıyorsun? Sesi uzaklaşıyor gibiydi. Ağladığını hiç görmeseydim, duygularını istismar ettiğini düşünürdüm ama ağladı. Ve benim önümde tek başına gözyaşlarından utanmadığını biliyordum. -Her şeyi bitirdiğimizde.. -Pardon..? -Eh, bitirdiğimde..her zaman öyle olacağını düşünmüştüm. Sana ihtiyacım olduğunda beni dinleyeceksin, aradığımda konuşacaksın. İlk başta senin için ne kadar zor olsa da başardın, arkadaşım olmaya çalıştın. Çünkü iki iyi sevgili değil, iki iyi arkadaş olabilirdik. Ama sana göre iki aşık ayrıldıklarında arkadaş olamazlardı ve bir süre sonra bunu bana söyledin, tanışmamamız gerektiğini söyledin. O anda, kabul etmem beni rahatsız etmedi.Haklıydın, etrafımda insanlar vardı, meşguldüm, bir kız arkadaşım vardı... o zaman bunun benim için nasıl bir boşluk yaratacağını fark etmemiştim. Zaten dediğini yapamazsın, kesinlikle arayacağını düşündüm. Ama aramadın ve o zaman nasıl bir boşluğa düştüğümü anladım. Görünüşe göre boşluğumu gülümsemenle, üzüntünle, umudunla ve her zaman ilham veren iyimserliğinle doldurmuşsun. Sen gidince o boşluk açıldı ve üşümeye başladım. Seninle güldüğüm gibi kimseyle gülemez oldum. İşte o zaman seni kaybetmenin aslında birçok şeyi kaybetmek olduğunu anladım. Tüm yüksek sesli konuşmaları riske atarak, başım önünde sana geldim. Buraya "belki daha sonra" dediğim her şeyi yapmaya geldim, şimdi ve her zaman zamanında. Bana soruyorsun, ne için üzgünsün? Pek çok şey için üzgünüm, hangisini saymalıyım? Hangisini sayacağımı bilemiyorum... Söyle bana, her şey için çok mu geç? çok mu geç kaldım..? -Biliyorsunuz ki şartlar ne kadar kötü olursa olsun kaptanlar içindeki her şeyi saklamadan gemilerini terk etmezler. Ve son ana kadar, kurtarabilirlerse diye, o gemi için tüm güçleriyle çabalarlar. O son an geldiğinde, her şeyi kurtardıklarından emin olduklarında, özenle yazıp yanlarında tuttukları seyir defterlerini alarak gemiden ayrılırlar... Gemi batar ve son kaptan gemiyi terk eder.-Ben bir gemiydim ve sen kaptandın, değil mi? -Sanırım.. -Ya o gemiyi kimsenin önleyemeyeceği bir fırtına batarsa? Geminin nesi var? Soğukken mantıklı sorular sormayı öğrendin mi? Belli belirsiz gülümsemeye çalıştı. - Hala alaycılıkta iyisin. -Bu bir marifet değil, ama belki.. -Evet, geminin nesi var? -Elbette böyle bir durumda geminin kusuru yoktur. Ama kaptan gibi o da sebat etmek zorundaydı. Senin için o kadar direndim ki, bir aceleyle seyir defterime su bastı. Ve ben, bir kaptan gibi, her şeyi kurtardığıma emindim, ama vicdan azabıyla, üzüntüyle batışını izledim. Şimdi beni bulup yüzeye çıkardıklarını söylüyorsun. Tarihte tekrar yelken açması imkansız olan bir kaptan için artık bir hatıra. -Yeni bir geminin kaptanı mısınız? -Hayır, dümene rahat oturabileceğim bir gemiye rastlamadım, zaten öyle bir endişem de yok.. Ne zaman benimle paylaşabilir, belki o zaman.. -Sanırım öyleyim. saçma sapan konuşuyorum.. Ben batık bir gemiyim ve kaptanım artık beni istemiyor. -Keşke demekten nefret ediyorum ama keşke zamanla bazı değerleri bilseydin. Geçmişi evim gibi değil kitap olarak kullanırım. Seni sevdim.. Seni gerçekten sevdim. Senin için yaptığımı bir taşa yapsaydım, muhtemelen konuşurdu. Ama artık yapabileceğim bir şey yok. Bununla zamanında ilgilendim ve geri dönmeyeceğim! Çünkü her şey zamanında.Aşkta, fedakarlıkta, pişmanlıkta. -Gitmemi istiyor musun? -Bence gitmelisin..! Sanki söylediklerime inanmıyormuş gibi ayağa kalktı. Kollarımdan tutup yüzümü kendisine çevirdi. Daha önce olduğu gibi, gözlerine baktığımda yumuşayacağımı düşündü. O kadar içtendi ki eski ben olsam her şeyi unutup o an ona sarılabilirdim. Gözleri yalan söylüyordu. Kalbimi topladım... Bu bakışlara defalarca aldandım ama bu sefer olmayacaktı. Bedenimi düzelttim, yutkundum ve gözlerinin içine baktım. -Artık gitmelisin. Çünkü ben ne ikinci kez açacak bir çiçek, ne de yeniden yelken açabilen bir kaptanım. Şimdi git ve beni rahat bırak. Tabii ki tekrar açacağım ama kırmadan beni sevecek birinin önünde. Benden hoşlan ve arkana bakma. O boşluğu gelecekte dolduracak kişiyi geçmişte değil, gelecekte arayın. Beni bir kez koklarsın, izin veririm, ikincisinde asla... Ellerini çekti, bir adım uzaklaştı, sonra bir adım daha. Döndü ve yürüdü. Sonra aniden durdu, yüzünü çevirdi, bana baktı. -Benim adım neydi..? Eski bir pişmanlık mı? -Benim için değil, kendine bu ismi sen verdin. Eski bir pişmanlıksın ve geçmişten yardım umuyorsun. Adını değiştir ve bir daha asla erteleme. Aşkı küçümseme ve zamanında yaşa. Batan bir gemi olmak istemiyorsanız kaptanınıza güvenin. Yürümeye devam etti.arkasından seslendim: -Hey..!! O döndü. -Seni seviyorum ama verdiğin ve öğrettiğin için. Lütfen ertelemeyin, başkalarını da üzmeyin.. Biliyorum başaracaksınız.. Şimdi git, git ve arkana bakma. Korkularınla ​​yaşayamazsın, korkmadan sev. Ne olacak. Biri sana kalbini açarsa ve seni tüm çıplaklığıyla sevdiğini söylerse ve sana vakit kalmadığında ona inan. İnanın çünkü çok az insan bunu kelimelerle değil hissederek söylüyor. Silahınız sevginiz olsun, suskunluğunuz değil..!! O ağlıyordu. Veda eder gibi elini kaldırdı. Son bir bakış attı ve gitti. Az önce yanıma eski bir pişmanlık oturdu. Durdum, dinledim. Yollar beni bekliyordu, yürümeye devam ettim. Bütün bunlara nasıl olur dercesine gülümsedim... Neyse dedim kendi kendime ve yürüdüm... Az önce yanıma eski bir pişmanlık oturdu. Benden büyük ama benden daha hızlı büyüme. Yürürken güzel bir çiçek kokusu yaydı, onu izledim ve öptüm. Yapraklarına dokundum, yüreğimden geldi, Sevdim dedim, çiçek şaşırdı.. Güldüm gittim.. O çiçeği hala seviyorum ama koparmadan önce sevildiğine inanmıyordu.. Onun olduğu yoldan her geçtiğimde yüreğim heyecanlanıyor.. Çünkü onu bir kelime bile sevmedim.. Eski bir pişmanlık oturdu şimdi yanıma. Durdum, dinledim ve tüm bunlara gülümsedim. Güzel bir çiçek kokusu salmıştı, onu özledim.Belki yeniden heyecanlanmayı sevdim, aşkıma inanmasa da bunun için endişelenmedim. Yine üzerime sessizlik ve kaçışlar yüklendi, bu sefer sitem etmedim ve bekledim. İçinden geçerken düşler bahçesine mi düştüm..? İşte bunu bilmiyordum... Ya sen..? Adın da eski bir pişmanlık mı? Başkalarına ait olan ama söyleyemediğiniz, sakladığınız düşünceleriniz var mı? Nasıl olduğunu bildiğini düşündüğün ama onu tahminin ortasında bırakan insanlar var mı? Peki, seni sevdiğini söyleyen birine inanmadığın zamanlar oldu mu...?Belki doğru söylüyorlardır?