The intention behind the capture and display of these goods, or spolia, was complex. At its most basic level, plunder, whether animal, vegetable, or mineral, was a matter of finance. Goods taken in the wake of conquest had monetary value that enriched the state. This was no less true of statuary than of other types of loot. The cost of materials such as marble and bronze, or, more rarely, silver and gold, made statuary intrinsically valuable. In the case of metal pieces it could and often was melted for coin. Workmanship also was valued, however, with nearly half of the cost of metal sculpture entailed in production. Thus, both materials and process were costly, making the reuse of materials appealing at a very basic economic level. In this sense, then, reuse overlapped with economic motivation.

Bu malların veya devşirme eşyaların ele geçirilmesi ve sergilenmesinin ardındaki amaç karmaşıktı. En temel düzeyde yağma, hayvan, bitki ya da maden olsun, bir finans meselesiydi. Fetihten sonra alınan mallar, devleti zenginleştiren parasal değere sahipti. Bu, heykel için olduğu kadar diğer ganimet türleri için de geçerliydi. Mermer ve bronz veya daha nadiren gümüş ve altın gibi malzemelerin maliyeti, heykelciliği özünde değerli kılıyordu. Metal parçalar söz konusu olduğunda, madeni para için eritilebilir ve sıklıkla eritilirdi. Bununla birlikte, işçiliğe de değer verildi, ancak metal heykel maliyetinin neredeyse yarısı üretimde gerçekleşti. Bu nedenle, hem malzeme hem de işlem maliyetliydi ve malzemelerin yeniden kullanımını çok temel bir ekonomik düzeyde cazip hale getiriyordu. Bu anlamda, yeniden kullanım, ekonomik motivasyonla örtüşüyordu.