Gemma had grown up in a hovel worse than mine, but she’d always had this regal nature. She’d lived on her own since the tenth grade. She had no Ivy League education or family pedigree. Yet Gemma Lane was pure class. I hit the button to lower the convertible’s top, smiling wider as the summer air filled my nostrils along with the smell of fresh-cut grass and wind. “I love you, Gem.” “Love you, Lonny.” She smiled, standing next to her Porsche. Then she raised a pointed finger at my nose. “Call me.” “I will.” I laughed as she got in her car, slid on sunglasses and waved one last time before racing away. The sound of her exit faded in the distance and I took a final quiet moment to look at the house I’d called home. The brown brick façade stood tall and stately. The arched double doors were traditional and fancy. The pillars bracketing the porch were pompous.

Gemma benimkinden daha kötü bir barakada büyümüştü ama her zaman muhteşem bir doğası vardı. Onuncu sınıftan beri tek başına yaşıyordu. Ivy League eğitimi ya da aile geçmişi yoktu. Ancak Gemma Lane saf bir sınıftı. Cabrio'nun tavanını indirmek için düğmeye bastım ve yaz havası, taze kesilmiş çim ve rüzgar kokusuyla birlikte burun deliklerimi doldururken gülümsemem daha da genişledi. "Seni seviyorum Gem." "Seni seviyorum Lonny." Porsche'sinin yanında dururken gülümsedi. Daha sonra sivri parmağını burnuma doğru kaldırdı. "Ara beni." "Yapacağım." Arabasına bindiğinde güldüm, güneş gözlüklerini taktı ve hızla uzaklaşmadan önce son bir kez el salladım. Çıkışının sesi uzaktan azaldı ve evim dediğim eve bakmak için son bir an sessiz kaldım. Kahverengi tuğlalı cephe yüksek ve görkemli duruyordu. Kemerli çift kapılar geleneksel ve süslüydü. Sundurmayı destekleyen sütunlar gösterişliydi.