Two days on the road and I was free. Boston had been slowly suffocating me, something I hadn’t realized until five hundred miles separated me from my former life. Screw daily routines. Screw schedules. Screw structure and convention. I’d been trapped in normalcy and ignorant of the heaviness in my heart. Turning a blind eye to my problems had been easy with the schedule I’d maintained. Every minute of my life had been choreographed. Sitting idle hadn’t held any appeal. Now that I had time to think about why I’d kept myself so busy, I saw that routines and structure had become a necessary distraction. When I was working, running the house or organizing a function for Thomas’s company, I didn’t have time to think about the last time I’d truly smiled or laughed carefree. When I was spending time at the spa or shopping, I only relaxed enough to recharge my batteries. But the downtime had never been long enough to reflect. Sitting behind the wheel of my car forced me to take a hard look at the past eight years. When I’d started working for Thomas, I’d enjoyed the routine, mostly because it had been an anomaly. Knowing what each day would entail had been a new concept for me. Stability had been refreshing.

Yolda iki gün geçirdim ve özgürdüm. Boston beni yavaş yavaş boğuyordu; bu, beni önceki hayatımdan beş yüz mil ayırana kadar fark etmediğim bir şeydi. Günlük rutinleri boşverin. Programları boşver. Vida yapısı ve kuralı. Normalliğin içinde sıkışıp kalmıştım ve kalbimdeki ağırlıktan habersizdim. Tuttuğum program sayesinde sorunlarımı görmezden gelmek kolay olmuştu. Hayatımın her dakikasının koreografisi vardı. Boşta oturmanın hiçbir çekiciliği yoktu. Artık kendimi neden bu kadar meşgul ettiğimi düşünecek zamanım olduğundan, rutinlerin ve düzenin gerekli bir dikkat dağıtıcı haline geldiğini gördüm. Çalışırken, evi yönetirken ya da Thomas'ın şirketi için bir etkinlik düzenlerken, en son ne zaman gerçekten gülümsediğimi ya da kaygısızca güldüğümü düşünecek zamanım olmadı. Spada veya alışverişte vakit geçirirken yalnızca pillerimi şarj edecek kadar rahatladım. Ancak kesinti hiçbir zaman yansıtacak kadar uzun olmamıştı. Arabamın direksiyonuna geçmek beni son sekiz yıla iyice bakmaya zorladı. Thomas için çalışmaya başladığımda rutinden keyif almıştım, çoğunlukla bunun bir anormallik olması nedeniyle. Her günün ne gerektireceğini bilmek benim için yeni bir kavramdı. İstikrar canlandırıcıydı.