And I’d been blissfully in love with my husband. I’d fit our lives together—or fit my life to his. Thomas required structure. He thrived on a schedule. The man knew what he was doing with precision, every single day for the upcoming three months mapped out in detail. Gemma was the same way. Maybe it was a CEO thing, but the two of them had next to no flexibility. No spontaneity. Gemma, I understood. She was desperate for surety, and after our childhood, it made sense. But Thomas’s motivation wasn’t born from fear of the unknown or a chaotic youth. Thomas had discipline and drive in every aspect of his life because it made him money. Success and status were Thomas’s true loves. Why had I tried so hard to fit that mold? Because of love? I’d convinced myself I was happy, but did I even know what happy was? All questions I’d been asking myself since leaving Boston. Maybe by the time I reached California, I’d have them answered. In the meantime, I was shunning all structure. I took the road at my own pace, not worrying about the speed limit or keeping up with traffic. The clock on the dash meant nothing because I had nowhere to be.

Ve kocama büyük bir mutlulukla aşıktım. Hayatlarımızı birbirine uydururdum ya da kendi hayatımı onunkine uydururdum. Thomas'ın yapıya ihtiyacı vardı. Bir programa göre gelişti. Adam ne yaptığını kesinlikle biliyordu ve önümüzdeki üç ay boyunca her gün ayrıntılı olarak planlanmıştı. Gemma da aynı durumdaydı. Belki bu bir CEO meselesiydi ama ikisinin de neredeyse hiç esnekliği yoktu. Kendiliğindenlik yok. Gemma, anladım. Kesinlik konusunda çaresizdi ve çocukluğumuzdan sonra bu mantıklı geldi. Ancak Thomas'ın motivasyonu bilinmeyenin korkusundan ya da kaotik bir gençlikten kaynaklanmadı. Thomas hayatının her alanında disipline ve azme sahipti çünkü bu ona para kazandırıyordu. Başarı ve statü Thomas'ın gerçek aşklarıydı. Neden bu kalıba uymak için bu kadar çabalamıştım? Aşk yüzünden? Kendimi mutlu olduğuma inandırmıştım ama mutluluğun ne olduğunu biliyor muydum? Boston'dan ayrıldığımdan beri kendime sorduğum tüm sorular. Belki Kaliforniya'ya ulaştığımda onlara cevap vermiş olurdum. Bu arada her türlü yapıdan uzak duruyordum. Hız sınırına takılmadan, trafiğe ayak uydurmadan, kendi hızımda yola çıktım. Gösterge tablosundaki saatin hiçbir anlamı yoktu çünkü gidecek hiçbir yerim yoktu.