It was peaceful, simply driving alone. When I’d made my way to Boston—and all the stops in between—it had been by bus. Trips since had been with Thomas, and if we hadn’t been in an airplane, he’d been behind the wheel. Maybe for the first time, I felt ultimate control. No wonder Gemma had become a control freak. It was fucking awesome. I’d plaited my hair in a tight braid, but the wind whipped a few strands free as the sun warmed my face. Occasionally, another vehicle would pass me by and the smell of gasoline would linger for a mile. Unless it was raining, I was driving with the top down. The day I left Boston, I drove for five hours without even a bathroom break. I wanted to get the hell away from traffic and the city. Cutting through Connecticut and a sliver of New York, I didn’t stop until I hit the middle of Pennsylvania.

Huzurluydu, tek başına araba sürüyordum. Boston'a ve aradaki tüm duraklara gittiğimde otobüsle gitmiştim. O zamandan beri geziler Thomas'la birlikteydi ve eğer bir uçağa binmemiş olsaydık, direksiyonun arkasında o olurdu. Belki de ilk defa nihai kontrolü hissettim. Gemma'nın bir kontrol manyağı haline gelmesine şaşmamak gerek. Harikaydı. Saçımı sıkı bir örgüyle örmüştüm ama güneş yüzümü ısıtırken rüzgar birkaç teli serbest bıraktı. Ara sıra yanımdan başka bir araç geçiyordu ve benzin kokusu bir mil boyunca devam ediyordu. Yağmur yağmadığı sürece üstü açık araba kullanıyordum. Boston'dan ayrıldığım gün, banyo molası bile vermeden beş saat boyunca araba kullandım. Trafikten ve şehirden uzaklaşmak istiyordum. Connecticut'tan ve New York'un bir kısmından geçerek Pennsylvania'nın ortasına gelene kadar durmadım.