I pulled off the interstate and found a midlevel motel. I checked in and slept for fourteen hours. The grueling months of the divorce, when Thomas had fought me hard to reconsider ending our marriage, caught up to me. So I recharged in my motel room, making up for the sleepless nights. The next morning, I woke up tired, not ready to get on the road. So I didn’t. What was the hurry? This journey had no deadlines. I added another night to my stay and spent the day in bed with a box of pizza delivery and the television. Thomas didn’t have time for movies or binge-watching television shows. We’d had one television in the house, a flat screen in the informal dining area where we’d eat breakfast. Thomas turned it on to watch the news each morning over egg whites and turkey bacon. I hadn’t minded. Before I’d run away at sixteen, I’d spent countless hours in front of the TV. Nickelodeon and MTV had been my babysitters while my parents had been busy with their current drug of choice. But now, when those memories weren’t as sharp and TV didn’t equate to loneliness, I found the mindless entertainment soothing. I watched John Wick first, finally understanding the fuss about Keanu Reeves. I cried through Beaches, knowing I was lucky to have a similar friendship with Gemma. And I stayed up until three in the morning, laughing at a rom-com about bridesmaids.

Eyaletler arası yola çıktım ve orta düzey bir motel buldum. Giriş yaptım ve on dört saat uyudum. Thomas'ın evliliğimizi bitirmeyi yeniden düşünmem için benimle çok mücadele ettiği zorlu boşanma ayları beni yakaladı. Ben de motel odamda yeniden şarj oldum, uykusuz gecelerimin telafisini yaptım. Ertesi sabah yorgun uyandım, yola çıkmaya hazır değildim. Ben de yapmadım. Aceleniz neydi? Bu yolculuğun herhangi bir son tarihi yoktu. Konaklamama bir gece daha ekledim ve günü yatakta bir kutu pizza teslimatı ve televizyonla geçirdim. Thomas'ın film izlemeye ya da televizyon programlarını art arda izlemeye vakti yoktu. Evde bir televizyonumuz, kahvaltı yapacağımız resmi olmayan yemek alanında ise düz ekranımız vardı. Thomas her sabah yumurta akı ve hindi pastırması yerken haberleri izlemek için cihazı açardı. Umurumda değildi. On altı yaşında kaçmadan önce televizyon karşısında sayısız saatler geçirmiştim. Ailem mevcut ilaç tercihleriyle meşgulken Nickelodeon ve MTV benim bebek bakıcılarımdı. Ama şimdi, bu anılar o kadar keskin olmadığında ve televizyon yalnızlıkla eş anlamlı olmadığında, bu anlamsız eğlenceyi rahatlatıcı buldum. Önce John Wick'i izledim, sonunda Keanu Reeves hakkındaki yaygarayı anladım. Gemma'yla benzer bir arkadaşlığa sahip olduğum için şanslı olduğumu bilerek, Plajlar boyunca ağladım. Nedimelerle ilgili bir romantik komediye gülerek sabahın üçüne kadar uyanık kaldım.