The next morning, I slept in again, leaving before noon checkout. Then, instead of rushing for the road, I drove to a local café. For hours, somewhere in Pennsylvania, I sat at a window table watching traffic, eating lunch and eavesdropping on other conversations. I left long after the smell of the café’s fresh pastries had seeped into my blond hair. Even after driving for hours, the scent was still in my hair. I picked up a lock of it, bringing it to my nose to inhale the lingering yeast and sugar. I’d always been conscious of smells—mostly my own. Was I spoiled? Probably. After sleeping in a rusted-out, junkyard Cadillac for two years, did I deserve to be a bit spoiled? Maybe so. One thing was for certain, running away was much easier with money, and for that, I was grateful. I could pay for hotel rooms and café lunches. I would never fear the charge at a gas pump. I could stop for a decent meal in a sit-down restaurant instead of scraping together enough change for a dollar-menu cheeseburger. The money I’d earned working had been considerable for a woman with a fresh GED and no higher education. A perk of being married to the boss. I’d saved it all, minus what I’d spent on the Cadillac. Everything else—our household budget, clothes, shoes, the spa, vacations—had been paid for by Thomas. I could live off my savings for years. Designer garb wasn’t in my budget these days, but I’d had enough of labels to last a lifetime. The interstate cut through the countryside and signs flew past every now and then. I reached for my purse, ready to dig for my phone and check a map. “It’s not there,” I reminded myself. How long would it take to break that habit? And I didn’t need a map. I was on the East Coast and had to get to the West. How I traveled didn’t need to be charted. I was driving. The road beneath my tires would take me there eventually.

Ertesi sabah tekrar uyudum ve öğlen çıkışından önce ayrıldım. Daha sonra aceleyle yola çıkmak yerine yerel bir kafeye gittim. Pensilvanya'da bir yerlerde saatlerce penceredeki bir masaya oturup trafiği izliyor, öğle yemeği yiyor ve diğer konuşmalara kulak misafiri oluyordum. Kafenin taze hamur işlerinin kokusu sarı saçlarıma sindikten çok sonra oradan ayrıldım. Saatlerce yolculuk yapmama rağmen kokusu hâlâ saçlarımdaydı. Bir tutam alıp, kalan mayayı ve şekeri solumak için burnuma götürdüm. Her zaman kokuların bilincindeydim, çoğunlukla da kendi kokularıma. Şımarık mıydım? Muhtemelen. İki yıl boyunca paslanmış bir hurdalık Cadillac'ta uyuduktan sonra biraz şımarmayı hak ettim mi? Belki bu yüzden. Kesin olan bir şey vardı ki o da parayla kaçmanın çok daha kolay olduğuydu ve bunun için minnettardım. Otel odalarının ve kafelerdeki öğle yemeklerinin parasını ödeyebilirim. Benzin pompasındaki yükten asla korkmam. Bir dolar menülü çizburger için yeterince bozuk parayı bir araya toplamak yerine, oturulabilir bir restoranda düzgün bir yemek için durabilirim. Çalışarak kazandığım para, yeni GED almış ve yüksek öğrenim görmemiş bir kadın için hatırı sayılır bir miktardı. Patronla evli olmanın bir avantajı. Cadillac'a harcadıklarım dışında hepsini biriktirmiştim. Geriye kalan her şey (evimizin bütçesi, kıyafetlerimiz, ayakkabılarımız, spa, tatiller) Thomas tarafından ödenmişti. Yıllarca biriktirdiğim parayla yaşayabilirim.Tasarımcı kıyafetleri bugünlerde bütçemde yoktu ama ömür boyu yetecek kadar etiketim vardı. Eyaletler arası otoyol kırsal kesimden geçiyordu ve ara sıra tabelalar uçup gidiyordu. Çantama uzandım, telefonumu bulmaya ve haritayı kontrol etmeye hazırlandım. "Orada değil." diye hatırlattım kendime. Bu alışkanlığı kırmak ne kadar zaman alır? Ve haritaya ihtiyacım yoktu. Doğu Yakasındaydım ve Batıya gitmem gerekiyordu. Nasıl seyahat ettiğimin çizelgelenmesine gerek yoktu. Araba kullanıyordum. Lastiklerimin altındaki yol eninde sonunda beni oraya götürecekti.