“There’s, uh . . . something else.” She paused. “It’s not good. Want me to tell you? Or not?” Not. Whatever was happening with Thomas wasn’t going to change anything. I wasn’t going back. He’d stifled me, something I was coming to realize the farther I got from Boston. He didn’t care about my ideas or feelings because he was the business mogul and I was only the poor girl he’d turned into a princess. He couldn’t fathom I’d leave his riches because of a silly office affair. No, I didn’t want to know. Gemma knew I didn’t want anything to do with him. So why even bring up his call? Was Thomas sick or something? Was he hurt? Was he in trouble? “Tell me.” Damn you, curiosity. “It’s, um, Secretary.” I cringed. Neither Gemma nor I would speak the woman’s name. That bitch had sat across from me for months, smiling and pretending to be a friend while secretly fucking my husband. Maybe he had actually fired her. “She’s pregnant.” The phone fell from my ear, the black plastic crashing into the wall beneath the booth. The cord swung back and forth like a man hanging from a noose. Kind of like my marriage. Dead. “Londyn!” Gemma’s voice yelled into the phone, forcing me to pick it back up. “I’m here.” I cleared my throat. “That’s what he called to tell you? Why?” Hadn’t he hurt me enough? Why couldn’t he leave me alone in my ignorance? Gemma sighed. “He wanted you to know in case you decided to come back.” “I’ll never come back.” Not now. “I’m sorry,” Gemma whispered. “I shouldn’t have told you.” “No, I’m glad you told me. I wanted to know. It doesn’t change anything. Did he say anything else?”

“Şey... . . başka bir şey." Durdu. "Bu iyi değil. Sana söylememi ister misin? Ya da değil?" Olumsuz. Thomas'ın başına gelenler hiçbir şeyi değiştirmeyecekti. Geri dönmeyecektim. Beni boğmuştu; Boston'dan uzaklaştıkça bunun farkına varıyordum. Fikirlerimi ve duygularımı umursamıyordu çünkü o bir iş adamıydı ve ben de onun prensese dönüştürdüğü zavallı kızdım sadece. Aptalca bir ofis meselesi yüzünden zenginliğini bırakacağımı anlayamadı. Hayır, bilmek istemedim. Gemma onunla hiçbir şey yapmak istemediğimi biliyordu. Peki neden onun çağrısını gündeme getiriyorsunuz? Thomas hasta falan mıydı? Yaralı mıydı? Başı dertte miydi? "Söyle bana." Lanet olsun sana, merak. "Ben... şey, Sekreter." ürktüm. Ne Gemma ne de ben kadının adını ağzımıza almayız. O kaltak aylardır karşımda oturuyordu, kocamı gizlice sikerken gülümsüyordu ve arkadaşmış gibi davranmıştı. Belki de onu gerçekten kovmuştu. "O hamile." Telefon kulağımdan düştü ve siyah plastik kabinin altındaki duvara çarptı. İp, ilmikten sarkan bir adam gibi ileri geri sallanıyordu. Bir nevi benim evliliğim gibi. Ölü. "Londra!" Gemma'nın sesi telefona bağırarak beni telefonu tekrar açmaya zorladı."Buradayım." Boğazımı temizledim. "Sana bunu söylemek için mi aradı? Neden?" Bana yeterince zarar vermemiş miydi? Neden beni cehaletim içinde yalnız bırakamadı? Gemma içini çekti. “Geri dönmeye karar vermen ihtimaline karşı bilmeni istedi.” "Asla geri dönmeyeceğim." Şimdi değil. "Özür dilerim" diye fısıldadı Gemma. "Sana söylememeliydim." "Hayır, bana söylediğine sevindim. Bilmek istiyorum. Bu hiçbir şeyi değiştirmez. Başka bir şey söyledi mi?”