I closed my eyes, for just a moment, until a lurch on my right tire sent the Cadillac jarring toward the centerline. My eyes flew open, my hands snapped to the wheel. “Shit.” I yanked the wheel to get the car to my side of the road. I overcorrected. The Cadillac, the beast that she was, swayed and lurched again as the tires on the passenger side shook on the rumble strip. Pop. The right front corner of the car dropped. The Cadillac jerked to the side and I didn’t have the strength to hold the wheel. I hit the brake, too hard. Damn it! I was panicking and losing control. The thwap of my flat tire filled the air right before the screech of metal on metal. A guardrail was kind enough to stop me from dropping into a ditch. The Cadillac came to a grinding stop. Dust billowed until the night breeze blew it away. “Oh my God,” I breathed. I was alive—if my heart didn’t explode. My hands were fisted on the wheel, frozen, but the rest of my body was shaking. I couldn’t seem to loosen my grip, so I left my hands white knuckled and let my head fall forward. I closed my eyes, letting the adrenaline settle. When the shaking eased and my head stopped spinning, I let go of the steering wheel and pushed out of the car on unsteady legs. With one hand on the car for balance, I made my way around the trunk to the other side. “Shit.” The Cadillac was smashed against the guardrail. There were streaks of red paint from where I’d dragged alongside it. I hurried around the car again, this time to inspect the front. The tire was flat and the rim rested on the asphalt. “No.” I ran a hand through my hair. I must have hit a nail. The night was getting darker by the second, and though I could change a tire in the daylight, doing it at night was not a challenge I wanted to take on. “This is why we have phones.” I slammed my palm into my forehead. I should have bought a flip phone for emergencies. “Damn it.”

Sağ lastiğimdeki bir yalpalama Cadillac'ı sarsarak merkez çizgisine doğru gönderene kadar bir anlığına gözlerimi kapattım. Gözlerim açıldı, ellerim direksiyona yapıştı. "Bok." Arabayı yolun kendi tarafıma çekmesi için direksiyonu çektim. Fazla düzelttim. Canavar Cadillac, yolcu tarafındaki lastikler gürültü şeridinde sarsılırken tekrar sallandı ve yalpaladı. Pop. Arabanın sağ ön köşesi düştü. Cadillac yana doğru sarsıldı ve direksiyonu tutacak gücüm yoktu. Frene çok sert bastım. Kahretsin! Panikliyordum ve kontrolümü kaybediyordum. Patlak lastiğimin tak sesi, metalin metale sürtünmesinden hemen önce havayı doldurdu. Bir korkuluk beni hendeğe düşmekten alıkoyacak kadar nazikti. Cadillac durma noktasına geldi. Gece esintisi onu uçurana kadar toz dalgalandı. "Aman Tanrım," diye nefes aldım. Hayattaydım; eğer kalbim patlamasaydı. Ellerim direksiyonun üzerindeydi, donmuştu ama vücudumun geri kalanı titriyordu. Tutuşumu gevşetemedim, bu yüzden ellerimi beyaz eklemli bıraktım ve başımı öne doğru düşürdüm. Adrenalinin yerleşmesine izin vererek gözlerimi kapattım. Sarsıntı hafifleyip başım dönmeyi bıraktığında direksiyonu bıraktım ve dengesiz bacaklarla arabadan dışarı çıktım. Dengemi sağlamak için bir elim arabanın üzerindeyken bagajın etrafından diğer tarafa doğru ilerledim. "Bok." Cadillac korkuluklara çarptı.Yanına sürüklediğim yerde kırmızı boya çizgileri vardı. Bu sefer ön tarafı kontrol etmek için tekrar arabanın etrafından dolandım. Lastik patlamıştı ve jant asfaltın üzerinde duruyordu. "HAYIR." Elimi saçlarımın arasından geçirdim. Bir çiviye çarpmış olmalıyım. Gece her geçen saniye daha da kararıyordu ve her ne kadar gün ışığında lastik değiştirebilsem de bunu gece yapmak, üstlenmek istediğim bir zorluk değildi. “İşte bu yüzden telefonlarımız var.” Avucumu alnıma vurdum. Acil durumlar için kapaklı telefon almalıydım. "Kahretsin."