And there wasn’t a car in sight. I’d gotten my wish for a deserted road. How long had it been since I’d passed a town? I’d driven through a small town earlier but it had still been bright outside. It was at least an hour’s drive behind me. “Ahh!” I screamed to the sky. Not even the birds seemed to care. Which meant if I was kidnapped and murdered along this road, no one would be around to hear those screams either. “Fucking hell.” I stomped to the driver’s seat and got in to put the convertible’s top up. When it was secure, I collected my purse, slammed the door and popped the locks. Then I went to the trunk, digging into my suitcase for a pair of tennis shoes to trade out for my flip-flops. “I should have stayed in Pennsylvania,” I muttered as I set off down the road. I was hoping that another town or a house would appear if I kept on the path forward. There wasn’t much behind me. The farther I walked from the car, the further my stomach sank. That car was my safety blanket. Even in Boston, when it had been tucked away in the garage, I’d always known it was there, protected and safe. Now it was on the highway, alone and vulnerable. So was I. I stole glances over my shoulder until it disappeared from my sight and I began counting steps to occupy my mind. When I got to five hundred, I was nervous. When I got to a thousand, I was so freaked out by the impending darkness, I stopped walking. There was no sign of a town close. If there were homes nearby, they were hidden in the trees. “This is crazy.” I spun on a heel and ran to my car. I was sweating and out of breath when it came into view. I ran faster. When I reached the door, darkness had nearly descended and I could hardly make out the handle. If I had walked another five hundred steps, I wouldn’t have made it back before nightfall. I collapsed into the driver’s seat, locking myself inside as my heart pounded.

Ve görünürde bir araba yoktu. Issız bir yol dileğimi gerçekleştirmiştim. Bir kasabanın yanından geçmeyeli ne kadar zaman olmuştu? Daha önce küçük bir kasabadan geçmiştim ama dışarısı hâlâ aydınlıktı. Arabayla en az bir saat arkamdaydı. "Ahh!" Gökyüzüne bağırdım. Kuşlar bile umursamıyor gibiydi. Bu da eğer bu yolda kaçırılıp öldürülürsem etrafta bu çığlıkları duyacak kimsenin olmayacağı anlamına geliyordu. "Lanet olası cehennem." Sürücü koltuğuna geçtim ve üstü açık arabanın tavanını kapatmak için bindim. Güvenli hale gelince çantamı aldım, kapıyı çarptım ve kilitleri açtım. Daha sonra bagaja gittim ve parmak arası terliklerimi değiştirmek için bavulumu karıştırıp bir çift tenis ayakkabısı aldım. Yolda yürürken, “Pensilvanya'da kalmalıydım,” diye mırıldandım. Eğer yoluma devam edersem başka bir kasabanın ya da evin ortaya çıkacağını umuyordum. Arkamda pek bir şey yoktu. Arabadan uzaklaştıkça midem daha da bulanıyordu. O araba benim güvenlik battaniyemdi. Boston'da bile garajda saklandığında bile orada olduğunu, korunduğunu ve güvende olduğunu biliyordum. Artık otoyoldaydı, yalnız ve savunmasızdı. Ben de öyleydim. Omzumun üzerinden gözden kayboluncaya kadar kaçamak bakışlar attım ve zihnimi meşgul etmek için adımları saymaya başladım. Beş yüze geldiğimde gergindim.Bine geldiğimde yaklaşan karanlıktan o kadar korktum ki yürümeyi bıraktım. Yakınlarda bir kasaba olduğuna dair hiçbir işaret yoktu. Yakınlarda evler varsa ağaçlar arasında saklanıyorlardı. "Bu çılgınca." Topuğumun üzerinde dönüp arabama koştum. Görüş alanına girdiğimde terlemiş ve nefes nefese kalmıştım. Daha hızlı koştum. Kapıya ulaştığımda karanlık neredeyse çökmüştü ve kapı kolunu zar zor seçebiliyordum. Eğer beş yüz adım daha yürüseydim, gece çökmeden geri dönemezdim. Sürücü koltuğuna çöktüm ve kalbim hızla çarparken kendimi içeri kilitledim.