It was a woman’s voice. Thank you, stars. One of my wishes was to be rescued. Another was for my rescuer to be female. I stepped closer to the truck. “I have a flat and am squished into the guardrail. It’s dark and I didn’t want to try and change it myself. And . . .” I sighed. “I don’t have a phone.” “Damn.” She stretched the word across two syllables. Day-um. “Well, Summers is about ten miles up the road. Want a lift?” Ten miles? I was glad I’d turned around. “Is there a tow truck in Summers? I’d rather not leave my car out here.” “Cohen’s got a tow. Want me to call him?” “Yes, please. Thank you so much.” My eyes were finally adjusting to the dark. As she took out her phone, the screen illuminated the cab briefly, and I was able to see her face. The woman was likely in her late fifties, but with the dim light, it was hard to tell. The wrinkles around her eyes and mouth were slight. Her hair was either a light blond or gray. She pressed the phone to her ear and faced me, giving me a kind smile. Of all the people in the world who might have stopped, I’d hit the jackpot. I stepped closer until I was standing right outside the open passenger window. The scent of lemon bars wafted from the truck and filled my nose. My stomach rumbled. The chips I’d inhaled hours ago had long since burned away. “Hey, Brooks.” She didn’t introduce herself to the person on the other end of the phone. “I’ve got a gal here who needs a tow. About ten miles north of town, a mile or so before you hit my place.” Her place? So if I’d gone the other direction, I’d have landed myself at her house? Damn it. From now on, I was paying better attention to my surroundings as I drove. This wouldn’t have happened if I hadn’t been trying to work myself out of a funk. “Sure thing.” She hung up, setting her phone in the console. “He’s on his way.” “Thank you.” Would it be weird to give her a hug? “Want me to wait with you, sweetheart?” My heart warmed. “No, you go ahead. Thank you.”

Bu bir kadın sesiydi. Teşekkürler yıldızlar. Dileklerimden biri kurtarılmaktı. Bir diğeri ise kurtarıcımın kadın olmasıydı. Kamyona biraz daha yaklaştım. “Bir dairem var ve korkuluklara sıkıştım. Karanlık ve onu kendim değiştirmeye çalışmak istemedim. Ve . . .” İç çektim. "Telefonum yok." "Lanet etmek." Kelimeyi iki heceye kadar uzattı. Day-um. "Eh, Summers yolun yaklaşık on mil yukarısında. Asansör ister misin?” On mil mi? Arkamı döndüğüme sevindim. “Summers'ta çekici var mı? Arabamı burada bırakmamayı tercih ederim." “Cohen'in bir çekicisi var. Onu aramamı ister misin?” "Evet lütfen. Çok teşekkür ederim." Gözlerim nihayet karanlığa alışmaya başlamıştı. Telefonunu çıkardığında ekran taksiyi kısa bir süre aydınlattı ve yüzünü görebildim. Kadın muhtemelen ellili yaşlarının sonlarındaydı ama loş ışıkta bunu söylemek zordu. Gözlerinin ve ağzının etrafındaki kırışıklıklar hafifti. Saçları ya açık sarı ya da griydi. Telefonu kulağına götürüp yüzünü bana çevirdi ve bana nazik bir gülümsemeyle baktı. Dünyada durabilecek onca insan arasında büyük ikramiyeyi ben kazanmıştım. Açık yolcu penceresinin hemen dışında durana kadar yaklaştım. Kamyondan limon çubuklarının kokusu yayılıyordu ve burnuma doldu. Midem guruldadı.Saatler önce içime çektiğim cipsler çoktan yanmıştı. "Merhaba Brooks." Telefonun diğer ucundaki kişiye kendisini tanıtmamıştı. "Burada çekiciye ihtiyacı olan bir kız var. Kasabanın yaklaşık on mil kuzeyinde, sen benim evime gelmeden bir mil kadar önce." Onun evi mi? Yani diğer yöne gitseydim kendimi onun evine mi atacaktım? Kahretsin. Artık arabayı sürerken çevreme daha çok dikkat ediyordum. Eğer kendimi korkudan kurtarmaya çalışmasaydım, bu olmayacaktı. "Tabi ki." Telefonu konsola yerleştirerek telefonu kapattı. "Yolda." "Teşekkür ederim." Ona sarılmak garip olur mu? "Seninle beklememi ister misin tatlım?" Kalbim ısındı. "Hayır sen devam et. Teşekkür ederim."