“Hmm.” He walked to the car, peering down the side pressed against the guardrail. “Looks like you got more than a flat.” My eyes drifted to the man’s ass. Day-um. As he turned, I forced my eyes to his face. The last thing I needed was for him to leave me on the side of this road. “I scraped against the guardrail as I skidded to a stop. I don’t even want to think about what the side of my car looks like.” “Probably not pretty. But we’ll get it to the garage and take a closer look.” “Thanks.” I smiled. “I appreciate you coming out here so late to help me.” He chuckled. “When Sally calls, it’s best you answer, ma’am.” I cringed at the third ma’am. “It’s Londyn. Spelled with a y.” “Londyn. Pleasure.” Oh lord, that voice, so rich and smooth. I hoped his name was something plain like George or Frank. Something to combat the perfection. “I’m Brooks Cohen.” Not George. This was definitely a dream.

"Hmm." Arabaya doğru yürüdü, korkuluklara yaslanmış olan taraftan aşağıya baktı. "Görünüşe göre bir daireden daha fazlası var." Gözlerim adamın kıçına kaydı. Day-um. Döndüğünde gözlerimi yüzüne diktim. İhtiyacım olan son şey beni bu yolun kenarında bırakmasıydı. "Durmak için kayarken korkuluklara sürttüm. Arabamın yan tarafının nasıl göründüğünü düşünmek bile istemiyorum." "Muhtemelen güzel değil. Ama garaja götürüp daha yakından bakacağız." "Teşekkürler." Gülümsedim. “Bana yardım etmek için bu kadar geç geldiğin için minnettarım.” Kıkırdadı. "Sally aradığında cevap vermeniz en iyisi hanımefendi." Üçüncü hanıma korkuyla sindim. “Burası Londra. Y ile yazılıyor.” “Londra. Zevk." Aman Tanrım, bu ses çok zengin ve pürüzsüz. Adının George ya da Frank gibi sade bir şey olmasını umuyordum. Mükemmellikle mücadele edecek bir şey. "Ben Brooks Cohen'im." George değil. Bu kesinlikle bir rüyaydı.