I stepped back,leaning against the small kitchen island in the guesthouse that had thankfully escaped any fire damage, to admire my artwork hanging over the fireplace in the living space. Then I burst out laughing. The dick flower was up in all its glory. But it was so much more than inappropriate art. Lolli had known exactly what she was doing when she brought it for me today of all days. She knew I’d need to laugh and be reminded of the family that surrounded me. Over the years, I’d had to find a way to hold both—the family I’d lost and the one I’d found—and be grateful for the time I had with them. Today, Lolli topped that gratitude list. As if to punctuate that, my phone dinged. I swiped it up, seeing a group chat name and icon pop up. The name constantly changed, usually a result of Cope and Kyler trying to one-up each other or piss off our law-and-order eldest brother. Cope and Kyler had been getting into mischief since Kye came to live with us when he was sixteen. Today, the group chat’s name was Don’t Tell Mom. That made me snicker as I slid my thumb across the screen. Cope How are the new digs? Ready for a rager? My fingers flew across the screen. Me Like the time you guzzled peach schnapps and smelled like cobbler and rubbing alcohol for five days straight? Cope Don’t say peach. I’m still traumatized. Kye I’m the one who’s traumatized. You puked in my closet. When a girl came in asking for a peach inked on her ass, I started gagging. A new message flashed on the screen. Arden has changed the group name to Nonstop Notifications. Cope Harsh, A. Our youngest sister, who had come to live with us when she was twelve, liked her solitude and didn’t appreciate being interrupted. Especially when she was working on a new art piece—and she almost always was. Me Put the chat on do not disturb. That’s what I do when Cope’s getting all needy. Like his millions of adoring fans aren’t enough. Arden Smart. Should’ve done that years ago. Cope Can you divorce your siblings? What are the legal ramifications of that? Me It means you won’t get any peanut butter poke cake the next time you’re home. Cope Cruel and unusual punishment, Rho. I chuckled to myself, knowing I’d won that battle, and shoved my phone into my back pocket. I let my gaze roam over the rest of the small space. It was still mostly a disaster. Even though I didn’t have a ton of belongings, I still had stuff. And that stuff was currently in a mishmash of half-open boxes scattered around my living room. I’d pulled out the important things. My coffeemaker. A skillet, a saucepan, a few plates, and some cutlery. A girl had to eat, after all. And no one wanted to see me uncaffeinated tomorrow morning. But the most important of all had been a handful of worn books. Novels that contained shared journeys I’d taken with my dad. The Perks of Being a Wallflower, The Hunger Games, The Outsiders, and, of course, A Wrinkle in Time. They pulled me toward them as if they had their own gravitational force, and I let my fingers ghost over the titles’ cracked spines and yellowed pages.

Oturma odasındaki şöminenin üzerinde asılı duran sanat eserime hayranlıkla bakmak için, neyse ki yangından zarar görmeyen misafirhanedeki küçük mutfak adasına yaslanarak geri adım attım. Sonra kahkahayı patlattım. Sik çiçeği tüm görkemiyle ayağa kalkmıştı. Ancak bu, uygunsuz sanattan çok daha fazlasıydı. Lolli o kadar gün içinde onu bana bugün getirdiğinde ne yaptığını tam olarak biliyordu. Gülmeye ve etrafımı saran aileyi hatırlamaya ihtiyacım olduğunu biliyordu. Yıllar geçtikçe hem kaybettiğim aileye hem de bulduğum aileye sahip olmanın ve onlarla geçirdiğim zaman için minnettar olmanın bir yolunu bulmam gerekiyordu. Bugün Lolli bu şükran listesinin başında yer aldı. Sanki bunu vurgulamak istercesine telefonum çaldı. Yukarı kaydırdım ve bir grup sohbeti adının ve simgesinin açıldığını gördüm. İsim sürekli değişiyordu, genellikle Cope ve Kyler'ın birbirlerine karşı üstünlük sağlamaya çalışmaları ya da kanun ve düzene bağlı en büyük ağabeyimizi kızdırmaya çalışmaları sonucunda. Kye on altı yaşındayken bizimle yaşamaya geldiğinden beri Cope ve Kyler yaramazlık yapıyorlardı. Bugün grup sohbetinin adı Anneme Söyleme'ydi. Baş parmağımı ekranda kaydırırken bu beni daha da güldürdü. Başa çıkmak Yeni kazılar nasıl? Öfkelenmeye hazır mısın? Parmaklarım ekranın üzerinde gezindi. Ben Beş gün boyunca şeftali likörü içtiğin ve ayakkabı tamircisi ve tuvalet ispirtosu gibi koktuğun zamanki gibi mi? Başa çıkmak Şeftali deme. Hâlâ travmatayım.Kye Travma yaşayan benim. Dolabıma kustun. Bir kız gelip kıçına mürekkepli şeftali isteyince öğürmeye başladım. Ekranda yeni bir mesaj belirdi. Arden, grup adını Kesintisiz Bildirimler olarak değiştirdi. Başa çıkmak Harsh, A. On iki yaşındayken bizimle yaşamaya gelen en küçük kız kardeşimiz onun yalnızlığından hoşlanıyordu ve rahatsız edilmekten hoşlanmıyordu. Özellikle de yeni bir sanat eseri üzerinde çalışırken ve neredeyse her zaman öyleydi. Ben Sohbeti açın, rahatsız etmeyin. Cope'un muhtaç hale geldiği zamanlarda yaptığım şey bu. Milyonlarca hayran hayranı yeterli değilmiş gibi. Arden Akıllı. Bunu yıllar önce yapmalıydık. Başa çıkmak Kardeşlerinden boşanabilir misin? Bunun hukuki sonuçları nelerdir? Ben Bu, bir dahaki sefere eve geldiğinizde fıstık ezmeli kek yemeyeceğiniz anlamına gelir. Başa çıkmak Zalim ve alışılmadık bir ceza, Rho. Bu savaşı kazandığımı bildiğim için kendi kendime kıkırdadım ve telefonumu arka cebime koydum. Bakışlarımı küçük alanın geri kalanında gezdirdim. Hala çoğunlukla bir felaketti. Çok fazla eşyam olmamasına rağmen yine de bir şeyler vardı. Ve bu eşyalar şu anda oturma odamın etrafına dağılmış yarı açık kutulardan oluşan bir karmaşanın içindeydi. Önemli şeyleri çıkardım. Kahve makinem. Bir tava, bir tencere, birkaç tabak ve biraz çatal bıçak takımı. Sonuçta bir kızın yemek yemesi gerekiyordu.Ve kimse yarın sabah beni kafeinsiz görmek istemedi. Ama hepsinden önemlisi bir avuç yıpranmış kitaptı. Babamla çıktığım ortak yolculukları içeren romanlar. Şebboy Olmanın Avantajları, Açlık Oyunları, Yabancılar ve tabii ki Zamanda Bir Kırışıklık. Sanki kendi çekim güçleri varmış gibi beni kendilerine doğru çektiler ve parmaklarımın başlıkların çatlak sırtları ve sararmış sayfaları üzerinde dolaşmasına izin verdim.