The library had sustained some fire and water damage, but mostly smoke and soot stained the covers and the edges of the paper within. Over time, given how much I reread them all, most of that had worn away. Only the last section of each book remained dusted with black flecks from the fire. Because as frequently as I revisited each one, I couldn’t seem to force myself to make it to the end. Of any of them. Something about the endings was too painful, too final, even if they were happy. I let my hand fall, glancing around at the rest of the room. So many boxes. But they could wait. Because I was itching to get a better look at the ol’ girl. After getting past the first tidal wave of memory, I realized I’d missed her—her intricate trim and steepled roof. I’d missed how it felt like home more than any other physical place, even Colson Ranch. Moving away from the bookcase, I headed out the front door. The first glimpse of charred siding had me sucking in a breath, but I pushed on, stalking toward the house. The burned half was on the side closest to my guest house, so I’d have to get used to seeing it. The few years I’d been forced into therapy, my shrink at the time kept saying over and over that I needed to face what had happened. Until Nora got outright furious one day and screamed at the man that I’d face it when I was ready and told him to stop being such a pushy bastard. That had been my last session with him. But her outburst had made me feel more loved than I could express. And Nora was right. I needed to do this at my own pace. It might’ve taken me fourteen years, but I was here now. Ready. My worn boots kicked up gravel and dust as I walked. Instead of looking at the house, I focused on the dried-up garden beds surrounding it. My mind instantly began drawing up plans, and I pictured them coming to life with poppies and lupine. I wanted an explosion of color everywhere I could root it. Rounding the back of the house, I caught sight of the kitchen. Through the windows, I saw a bit of smoke damage but not much else. The same four stools stood sentry at the oversized island—the ones Mom and I had sat on the night it all happened. They were where I’d told her about that first kiss. God, that felt like a lifetime ago. A fumbling press of lips in the dark of a closet in Owen Mead’s basement. I saw Felix around town now and then. He had that same sweetness to him that he did all those years ago. But it wasn’t something I’d ever truly know. He’d tried back then. To be my friend, and to be more. He’d visited me in the hospital. Had gone to the memorial Fallon, Nora, and Lolli had arranged so I’d have a chance to say goodbye. But I’d never truly let him in. Eventually, he quit trying. But now, he stopped to say hello whenever he saw me and always gave me that warm, easy smile. Taking a deep breath, I moved toward the house. I swore I could still smell the smoke in the air. Just a hint. It wasn’t something I’d ever miss. I reached for the handle of one of the back French doors and simply let my hand rest there for a moment. A company my aunt had hired had tried their best to board up the place and cover the roof with a heavy-duty tarp. But when she realized any costs for repairs would be coming out of her pocket, she’d ceased helping altogether. The local sheriff’s department had been forced to oust the occasional person who tried to use it as a crash pad, but mostly, it had lain vacant all these years. On a single exhale, I pressed on the knob’s lever. The movement was a bit jerky, the mechanism not used to it, but it was unlocked. I’d given Shep the keys so he didn’t have to wait around for me. Slowly, I opened the door. This time, there was no denying the scent of smoke in the air. How it was possible after all these years, I didn’t know. Maybe it was baked into the walls. Shep had assured me he had a guy who was a magician when it came to fire damage. Swore up and down, they’d bring the place back and help me come home again. But as I stepped deeper into the space, I wasn’t sure how that was possible. Soot stained the walls to my right, making dark, inky swirls on the wallpaper that had once brought my mom so much joy. Those smoky patterns seemed to hypnotize me, pulling me deeper into the house and toward the worst of the destruction. I ambled down the hallway, taking in every inch of damage and wondering about the small pieces that had magically seemed to escape the same way I had. Some tiny miracle that held no rhyme or reason as far as I could see. When I reached the entryway, I turned to my left and felt as if a prizefighter had leveled a punch just below my rib cage. The library. My dad’s favorite place to hole up with a crime novel on the weekends. You could see exactly where the firefighters had stopped the blaze. The room was how I pictured my heart at times, half destroyed and half still beating. Pressure built behind my eyes, and my throat worked to pull the tears back in as I took in the burned parts. All the thrillers that had been so well-loved were now nothing but ash. I bit the inside of my cheek. I’d give my dad back his library. And I believed he’d somehow see it as I stocked the shelves with John Grisham, Stieg Larsson, Truman Capote, and Patricia Highsmith. Along with novels we’d read together, saving whatever I could along the way. Turning, I looked up the stairs. The landing above was half burned away, but the stairs, while soot-stained, looked steady enough. I stepped onto the first one, testing its strength. It held easily. I climbed a few more with a desperate urge to see more. A breeze picked up, sending an eerie howl through the house. I knew it was because of the burned-out walls and smashed windows, yet a chill skittered down my spine. But none of that stopped me from climbing. I told myself only two more steps, just to get a peek into the room that had held all my childhood dreams. Maybe I wanted to look into the girl herself. The one who’d thought a single kiss would change her life. And maybe it had, in a way. “What the hell are you doing in here?” a deep voice snarled.

Kütüphane bir miktar yangın ve su hasarına maruz kalmıştı, ancak çoğunlukla duman ve is, kapaklarda ve içindeki kağıdın kenarlarında leke bırakmıştı. Zamanla hepsini ne kadar çok tekrar okuduğuma bakılırsa çoğu şey silinip gitmişti. Her kitabın yalnızca son bölümü ateşten kaynaklanan siyah lekelerle kaplanmıştı. Çünkü her birini ne kadar sık ​​tekrar etsem de sonuna kadar gitmeye kendimi zorlayamıyordum. Herhangi birinden. Mutlu olsalar bile sonlarla ilgili bir şeyler fazla acı verici ve fazla kesindi. Elimi bırakarak odanın geri kalanına baktım. Çok fazla kutu var. Ama bekleyebilirlerdi. Çünkü yaşlı kıza daha iyi bakmak için can atıyordum. Hafızanın ilk gelgit dalgasını atlattıktan sonra onu özlediğimi fark ettim; o karmaşık süslemeleri ve dik çatısını. Diğer fiziksel yerlerden, hatta Colson Çiftliği'nden bile daha çok burasının evim gibi hissettirmesini özlemiştim. Kitaplıktan uzaklaşıp ön kapıya doğru yöneldim. Kömürleşmiş dış cephe kaplamasını ilk kez gördüğümde nefesim kesildi ama eve doğru ilerlemeye devam ettim. Yanmış kısım misafir evime en yakın taraftaydı, bu yüzden onu görmeye alışmam gerekecekti. Zorla terapiye gittiğim birkaç yıl boyunca o zamanki psikiyatristim, olanlarla yüzleşmem gerektiğini defalarca söyleyip duruyordu. Ta ki Nora bir gün çok sinirlenip adama hazır olduğumda bu durumla yüzleşeceğimi söyleyene ve ona bu kadar saldırgan bir piç olmayı bırakmasını söyleyene kadar.Bu onunla son seansımdı. Ama onun patlaması bana ifade edebileceğimden daha fazla sevildiğimi hissettirmişti. Ve Nora haklıydı. Bunu kendi hızımda yapmam gerekiyordu. Belki on dört yılımı alırdı ama artık buradaydım. Hazır. Yürürken yıpranmış botlarım çakıl ve toz kaldırıyordu. Eve bakmak yerine onu çevreleyen kurumuş bahçe yataklarına odaklandım. Aklım anında planlar yapmaya başladı ve bunların haşhaş ve acı bakla ile canlandığını hayal ettim. Kök salabildiğim her yerde bir renk patlaması istedim. Evin arka tarafına döndüğümde mutfağı gördüm. Pencerelerden biraz duman hasarı gördüm ama başka pek bir şey yok. Aynı dört tabure, büyük adada nöbet tutuyordu; tüm bunların olduğu gece annemle benim oturduğumuz tabureler. Ona ilk öpücüğümü anlattığım yer oralardı. Tanrım, bu sanki bir ömür önceymiş gibi geliyordu. Owen Mead'in bodrumundaki bir dolabın karanlığında beceriksizce dudakların birbirine bastırılması. Felix'i arada sırada şehirde görüyordum. Yıllar önce sahip olduğu tatlılığın aynısı onda da vardı. Ama bu gerçekten bildiğim bir şey değildi. O zamanlar denemişti. Arkadaşım olmak ve daha fazlası olmak. Beni hastanede ziyaret etmişti. Fallon, Nora ve Lolli'nin veda etme şansım olsun diye ayarladığı anma törenine gitmiştim. Ama onu asla gerçekten içeri alamadım. Sonunda denemekten vazgeçti.Ama şimdi beni ne zaman görse merhaba demek için duruyor ve bana her zaman o sıcak, kolay gülümsemesini veriyordu. Derin bir nefes alarak eve doğru ilerledim. Havadaki dumanın kokusunu hâlâ alabileceğime yemin edebilirdim. Sadece bir ipucu. Asla özleyeceğim bir şey değildi. Arka Fransız kapılardan birinin koluna uzandım ve elimi bir an orada beklettim. Teyzemin kiraladığı bir şirket, burayı tahtalarla kapatmak ve çatıyı ağır bir brandayla kapatmak için ellerinden geleni yapmıştı. Ancak onarım masraflarının cebinden çıkacağını anlayınca yardım etmeyi tamamen bıraktı. Yerel şerif departmanı ara sıra burayı çarpışma alanı olarak kullanmaya çalışan kişileri kovmak zorunda kalmıştı ama çoğunlukla bunca yıldır boş kalmıştı. Tek bir nefes verişte düğmenin koluna bastım. Hareket biraz sarsıntılıydı, mekanizma buna alışık değildi ama kilidi açıktı. Beni beklemek zorunda kalmasın diye anahtarları Shep'e vermiştim. Yavaşça kapıyı açtım. Bu sefer havadaki duman kokusunun inkârı mümkün değildi. Bunca yıldan sonra bu nasıl mümkün oldu, bilmiyordum. Belki de duvarlara pişirilmiştir. Shep, iş yangın hasarına gelince sihirbaz olan bir adamının olduğuna dair bana güvence vermişti. Burayı geri getireceklerine ve tekrar eve dönmeme yardım edeceklerine dair yemin ettim. Ancak alanın derinliklerine doğru adım attığımda bunun nasıl mümkün olabileceğinden emin değildim.Sağımdaki duvarlarda is lekesi vardı ve bir zamanlar anneme büyük mutluluk veren duvar kağıdında koyu, mürekkep rengi kıvrımlar oluşturuyordu. Bu dumanlı desenler beni hipnotize ediyor gibiydi, beni evin daha derinlerine, yıkımın en kötüsüne doğru çekiyordu. Hasarın her santimini alarak ve sihirli bir şekilde benim gibi kaçıyormuş gibi görünen küçük parçaları merak ederek koridorda ağır adımlarla yürüdüm. Görebildiğim kadarıyla hiçbir mantığa ya da mantığa dayanmayan küçük bir mucize. Giriş yoluna ulaştığımda soluma döndüm ve sanki bir ödüllü dövüşçünün göğüs kafesimin hemen altına yumruk attığını hissettim. Kütüphane. Babamın hafta sonları polisiye roman okumak için en sevdiği yer. İtfaiyecilerin yangını tam olarak nerede durdurduğunu görebiliyordunuz. Oda bazen kalbimin yarı parçalanmış, yarı hala atıyor olduğunu hayal ediyordum. Gözlerimin arkasında baskı oluştu ve yanık kısımlarını yutarken boğazım gözyaşlarını geri çekmeye çalıştı. Çok sevilen tüm gerilim filmleri artık külden başka bir şey değildi. Yanağımın içini ısırdım. Babama kütüphanesini geri verirdim. Ben rafları John Grisham, Stieg Larsson, Truman Capote ve Patricia Highsmith ile doldururken onun da bunu bir şekilde göreceğine inanıyordum. Birlikte okuduğumuz romanların yanı sıra, yol boyunca bulabildiğim her şeyi biriktirdim. Dönüp merdivenlere baktım. Yukarıdaki sahanlığın yarısı yanmıştı ama merdivenler is lekeli olmasına rağmen yeterince sağlam görünüyordu.Gücünü test ederek ilkine adım attım. Kolayca tuttu. Daha fazlasını görme isteğiyle birkaç kat daha tırmandım. Bir esinti esti ve evin içine ürkütücü bir uğultu gönderdi. Bunun yanmış duvarlar ve parçalanan pencereler yüzünden olduğunu biliyordum ama yine de sırtımdan aşağı bir ürperti yayıldı. Ama bunların hiçbiri tırmanmamı engellemedi. Tüm çocukluk hayallerimi barındıran odaya bir göz atmak için kendime sadece iki adım daha söyledim. Belki de kızın içine bakmak istedim. Tek bir öpücüğün hayatını değiştireceğini düşünen kişi. Ve belki de bir bakıma öyleydi. "Senin burada ne işin var?" derin bir ses hırladı.