“Why would you be interested in me?” “Why wouldn’t I be?” “The fact that we don’t know each other? Oh, and you assaulted me the first time we met.” “As I said, I saved you. You should learn to become more grateful.” “That was assault, Killian.” “Call it whatever you like.” He tilts his head in my direction, a dark gleam shining in his eyes. “By the way, I like the sound of my name on your lips.” “Then you won’t be hearing it anymore.” “You know, defying me every step of the way will only tire you. It could be so much better and easier if you enjoy this and try to free yourself.” “And let me guess, I’ll have to give in to your every whim?” “It’s highly recommended.” “I would rather choke to death.” “I can make that happen, but I prefer feeling that wild pulse in your neck.” My palms turn sweaty and I rub them against the sides of my shorts. There’s no need to guess if these are casual words or not, because I have no doubt that this psycho would make them come true. He’s really unhinged. “You should work on quitting that habit.” He motions at my palms that are slowly going up and down. “It gives away your discomfort. Or is it anxiety? Maybe nervousness? Or the three combined?” It hits me then. If he’s like Lan, then he doesn’t process emotions like the rest of us. It’s not only about a lack of empathy for these guys. They literally don’t see emotions through the same lenses as normal people. Almost every single socially acceptable emotion they have to portray is gradually learned through their environment. Little by little, they perfect their outer image to the point where they’re indistinguishable in a crowd. But if anyone gets close, close enough to see behind the façade, they find out just how dysfunctional, how cardboard they are. How…lonely they actually get. Lan has never liked how Bran and I get along—how alike we are—because he can’t fit in with us. He thinks he reigns over us, but I’ve almost always pitied his lone wolf status. He’ll never know how to love properly, laugh properly, experience joy, or even feel pain properly. He’s a mash of molecules, atoms, and matter with complete and utter emptiness for which he needs constant stimuli to keep filled up to the brim. Like a house of cards, he can scatter at any second. He’ll never live like the rest of us. And neither will Killian. I just feel zero sympathy for this bastard. And that’s why I can provoke him. “Giving away my emotions is my business. At least I have those unlike a certain someone.” “Is this the part where I should act offended? Maybe try to shed a tear or two?” “Yeah, and look into ways to grow a heart while you’re at it.” “The world won’t function correctly if all of us are emotional, morally right creatures. There needs to be a balance, or else there’ll be chaos.” “Are you kidding me? You guys are the ones who instigate chaos.” “Organized chaos is different from anarchy. I choose to uphold society’s standards by reigning over it instead of ruining it.” He pauses. “And who are you guys?” I huff but say nothing. He taps a finger against the steering wheel. “I asked you a question, Glyndon.” “I obviously refuse to answer.” A large hand falls on my bare thigh. The touch is callous and so possessive that my skin erupts in a wild heat. “As much as I like your fight, there are situations where you should read the atmosphere and not defy me.” I grab his wrist, attempting to remove his hand, but it’s like I’m pushing a wall. It’s scary how much strength he has and how weak and fragile I feel in his presence. It’s impossible to stop his fingers from sneaking up my skin, leaving goosebumps in their wake. There’s pure command in the way he touches me with dripping control, as if I’m a conquest he’s set on finishing off. I know the best method to get off his radar is having him get bored of me, and that any resistance on my part will probably flame his interest, but I can’t. I just can’t let him have his way with me. It’ll break me this time. It’ll make me drive to that cliff with no chances of coming back. So I claw at his fingers, my heart hammering faster and harder. “Let me go.” “How else am I going to get an answer for the question I asked?” His fingers slip under the hem of my shorts with expert ease. It doesn’t even matter that his other hand is on the steering wheel or that he’s driving. “Don’t,” I whisper as the pads of his fingers hover close to my underwear. “I’m telling you no, Killian.” “The word no doesn’t scare me, baby. We guys don’t give a fuck about its meaning or the lack thereof. Besides, doesn’t no mean yes sometimes?” “Not this time.” “Debatable.” His voice drops to a dangerous rumble. “The thing is, I might not feel emotions the same way everyone else does, but I can understand them in others, oftentimes better than they do. And right now, I can smell your fear mixed with something entirely different. You’re terrified I’ll repeat what happened at the cliff and confiscate your control, but at the same time, you’re buzzing with the possibility, secretly wishing for it.” His fingers curl against my knickers and a whimper escapes me. “You’re soaking wet for it, baby.” “Don’t touch me,” my voice breaks and I can’t help the shame that coats my words or the tears that fill my eyes. “You can’t entice a predator with prey and ask him to go hungry.” His fingers glide against my folds, the weight of his hand forcing my thighs apart despite my attempts to close them. “I bet you were also wet when you were choking on my cock with your life hanging on the edge. Did your little cunt throb and demand to be touched, too? I bet it was getting all drenched and achy. I loved your lips with my cock wrapped around them and cum coating them, but maybe I should’ve gone for your pussy, too.” He reaches a finger beneath my underwear and thrusts it deep inside. “I bet these lips would look even better with my cock tearing into them.” My upper body hunches over, half due to the intrusion and half due to the shame that must be written all over my face. The combination of his crude words and his dominant touch have triggered a weird part of me. A sensation I’ve never experienced before. It’s even worse than when my state of mind crashes down and dark thoughts swirl in my head. These are darker but more erotic and damning in nature that it’s impossible to control them. “You said you wanted me to trust you,” I croak, changing tactics. “This isn’t the way to do it.” “You said you’ll never trust me, so why should I keep on trying?” “I…could consider it if you stop, but if you keep taking away my choice, I’ll hate you.” “You already hate me, so that more or less has no meaning.” A slight smirk curves his lips as he adds another finger and drives deep. “Besides, I did give you a choice. It’s not my fault you picked the high road. You’re already enjoying this, so let go.” My breath comes out in a shattered exhale as an ache builds between my legs. And builds. And builds.

"Neden benimle ilgileneceksin?" "Neden olmayayım?" "Birbirimizi tanımadığımız gerçeği mi? Ah, ilk tanıştığımızda bana saldırdın.” "Dediğim gibi seni kurtardım. Daha minnettar olmayı öğrenmelisin.” “Bu bir saldırıydı Killian.” "Nasıl istersen öyle adlandır." Başını bana doğru eğdi, gözlerinde karanlık bir parıltı parlıyordu. “Bu arada, adımın dudaklarındaki sesi hoşuma gidiyor.” "O zaman artık duymayacaksın." “Biliyorsun, bana her adımda meydan okumak seni sadece yorar. Bundan keyif alırsanız ve kendinizi özgürleştirmeye çalışırsanız çok daha iyi ve daha kolay olabilir.” "Ve bırak tahmin edeyim, her isteğine boyun eğmek zorunda kalacağım, öyle mi?" "Şiddetle tavsiye edilir." "Boğularak ölmeyi tercih ederim." "Bunun gerçekleşmesini sağlayabilirim ama boynundaki o vahşi nabzı hissetmeyi tercih ederim." Avuçlarım terliyor ve onları şortumun kenarlarına sürtüyorum. Bunların sıradan sözler olup olmadığını tahmin etmeye gerek yok çünkü bu psikopatın bunları gerçekleştireceğinden hiç şüphem yok. Gerçekten dengesiz biri. “Bu alışkanlığı bırakmaya çalışmalısın.” Yavaş yavaş yukarı aşağı hareket eden avuçlarımı hareket ettiriyor."Rahatsızlığınızı giderir. Yoksa kaygı mı? Belki sinirlilik? Yoksa üçü bir arada mı?” O zaman aklıma geliyor. Eğer o Lan gibiyse, o zaman geri kalanımız gibi duyguları işlemiyor demektir. Bu sadece bu adamlara karşı empati eksikliğiyle ilgili değil. Kelimenin tam anlamıyla duyguları normal insanlarla aynı merceklerden görmüyorlar. Tasvir etmeleri gereken sosyal olarak kabul edilebilir duyguların neredeyse her biri, çevreleri aracılığıyla yavaş yavaş öğrenilir. Yavaş yavaş dış görünüşlerini kalabalıkta ayırt edilemeyecek noktaya kadar mükemmelleştirirler. Ama eğer biri yaklaşırsa, cephenin arkasını görecek kadar yaklaşırsa, bunların ne kadar işlevsiz, ne kadar karton olduğunu anlar. Aslında ne kadar da yalnızlaşıyorlar. Lan, Bran ve benim iyi geçinmemizden, birbirimize ne kadar benzediğimizden hiç hoşlanmadı çünkü o bize uyum sağlayamıyor. Bize hükmettiğini sanıyor ama ben neredeyse her zaman onun yalnız kurt durumuna acıdım. Doğru dürüst sevmeyi, doğru dürüst gülmeyi, neşeyi deneyimlemeyi, hatta acıyı doğru dürüst hissetmeyi asla bilemeyecek. O, ağzına kadar dolu kalması için sürekli uyaranlara ihtiyaç duyduğu, tam ve mutlak bir boşluğa sahip bir moleküller, atomlar ve madde karışımıdır. Kartlardan yapılmış bir ev gibi, her an dağılabilir. O asla geri kalanımız gibi yaşamayacak. Killian da öyle. Bu piç kurusuna karşı hiç sempati duymuyorum. İşte bu yüzden onu kışkırtabiliyorum.“Duygularımı ele vermek benim işim. En azından bende belli birinden farklı olan şeyler var.” “Bu kırgın davranmam gereken kısım mı? Belki bir iki gözyaşı dökmeye çalışırsın?” "Evet ve bu arada bir kalp geliştirmenin yollarını da araştır." “Hepimiz duygusal ve ahlaki açıdan doğru yaratıklar olursak, dünya düzgün işlemeyecektir. Bir denge olması gerekiyor, yoksa kaos olur.” "Benimle dalga mı geçiyorsun? Kaosu kışkırtan sizlersiniz” dedi. “Organize kaos anarşiden farklıdır. Toplumun standartlarını mahvetmek yerine, ona hükmederek onu korumayı seçiyorum. Durakladı. "Peki siz kimsiniz?" Öfkeleniyorum ama hiçbir şey söylemiyorum. Parmağını direksiyona vuruyor. "Sana bir soru sordum Glyndon." "Tabii ki cevap vermeyi reddediyorum." Çıplak uyluğuma büyük bir el düşüyor. Dokunuşu duygusuz ve o kadar sahipleniciydi ki cildim vahşi bir ateşle patladı. “Dövüşünüzü ne kadar sevsem de atmosferi okumanız ve bana karşı gelmemeniz gereken durumlar da var.” Bileğini yakalayıp elini çekmeye çalışıyorum ama sanki bir duvarı itiyormuşum gibi. Onun bu kadar güçlü olması ve benim onun yanında kendimi bu kadar zayıf ve kırılgan hissetmem korkutucu.Parmaklarının cildime gizlice girip tüylerimi diken diken etmesini engellemek imkansızdı. Bana, sanki bitirmeye kararlı olduğu bir zafermişim gibi, damlayan bir kontrolle dokunmasında saf bir emir var. Onun radarından kurtulmanın en iyi yönteminin benden sıkılmasını sağlamak olduğunu ve benim tarafımdan herhangi bir direnişin muhtemelen onun ilgisini alevlendireceğini biliyorum ama yapamam. Benimle istediğini yapmasına izin veremem. Bu sefer beni kıracak. Geri dönme şansım olmadan beni o uçuruma sürükleyecek. Bu yüzden parmaklarını tırmaladım, kalbim daha hızlı ve daha sert atmaya başladı. "Gitmeme izin ver." “Sorduğum soruya başka nasıl cevap alacağım?” Parmakları ustaca bir kolaylıkla şortumun eteğinin altına kaydı. Diğer elinin direksiyonda olması veya arabayı kullanıyor olması bile önemli değil. Parmak uçları iç çamaşırıma yaklaşırken, "Yapma," diye fısıldıyorum. "Sana hayır diyorum Killian." "Hayır kelimesi beni korkutmuyor bebeğim. Bizler bunun anlamı ya da yokluğu umurumuzda değil. Ayrıca hayır bazen evet anlamına gelmiyor mu?” "Bu sefer değil." “Tartışmalı.” Sesi tehlikeli bir gürlemeye dönüşüyor.“Mesele şu ki, duyguları herkes gibi hissetmiyor olabilirim ama onları başkalarında anlayabiliyorum, çoğu zaman onlardan daha iyi. Ve şu anda tamamen farklı bir şeyle karışmış korkunun kokusunu alabiliyorum. Uçurumda olanları tekrar edip kontrolüne el koymamdan korkuyorsun ama aynı zamanda bu olasılıkla meşgulsün, gizlice bunu diliyorsun." Parmakları külotuma doğru kıvrıldı ve ağzımdan bir inilti çıktı. "Bunun için sırılsıklam oldun bebeğim." "Dokunma bana," sesim çatallanıyor ve sözlerimi kaplayan utanca ya da gözlerime dolan yaşlara engel olamıyorum. "Yırtıcı bir hayvanı avıyla ikna edip aç kalmasını isteyemezsiniz." Parmakları kıvrımlarımda kayıyor, kapatma çabalarıma rağmen elinin ağırlığı uyluklarımı ayırmaya zorluyor. “Bahse girerim, hayatın kenardayken benim sikimde boğulurken sen de ıslanmıştın. Senin küçük amcığın da zonklayıp dokunulmayı talep etti mi? Eminim her tarafı sırılsıklam ve ağrılıydı. Sikimin etraflarına sarıldığı ve boşalmanın onları kapladığı dudaklarını sevdim, ama belki ben de senin amına gitmeliydim. Parmağını iç çamaşırımın altına uzatıp derinlere soktu."İddiaya girerim ki bu dudaklar, aletim onları parçaladığında daha da iyi görünür." Vücudumun üst kısmı, yarısı içeri girme nedeniyle, yarısı da yüzümün her yerine yayılmış olması gereken utanç nedeniyle öne doğru eğildi. Onun kaba sözleri ve baskın dokunuşunun birleşimi bende tuhaf bir yanı tetikledi. Daha önce hiç yaşamadığım bir duygu. Bu, ruh halimin çöktüğü ve karanlık düşüncelerin kafamda döndüğü zamandan bile daha kötü. Bunlar daha karanlık ama doğası gereği daha erotik ve lanetleyici, onları kontrol etmek imkansız. Taktik değiştirerek, "Sana güvenmemi istediğini söylemiştin," diye bağırdım. "Bunu yapmanın yolu bu değil." “Bana asla güvenmeyeceğini söyledin, öyleyse neden denemeye devam edeyim?” "Durursan bunu düşünebilirim ama seçimimi elimden almaya devam edersen senden nefret edeceğim." "Zaten benden nefret ediyorsun, o yüzden azının ya da fazlasının hiçbir anlamı yok." Bir parmağını daha ekleyip derinlere doğru sürerken dudakları hafif bir sırıtışla kıvrılıyor. "Ayrıca sana bir seçenek de sundum. Yüksek yolu seçmen benim suçum değil. Zaten bundan keyif alıyorsun, o yüzden bırak gitsin.” Bacaklarımın arasında bir ağrı oluşurken nefesim parçalanmış bir şekilde çıkıyor. Ve inşa ediyor. Ve inşa ediyor.