TEXT 11 The Necklace By Guy de Maupassant She was one of those pretty and charming girls who are sometimes, as if by a mistake of destiny, born in a family of clerks. She had no dowry, no expectations, no means of being known, understood, loved, wedded, by any rich and distinguished man; and she let herself be married to a little clerk at the Ministry of Public Instruction. She dressed plainly because she could not dress well, but she was as unhappy as though she had really fallen from her proper station; since with women there is neither caste nor rank; and beauty, grace, and charm act instead of family and birth. Natural fineness, instinct for what is elegant, suppleness of wit, are the sole hierarchy, and make from women of the people the equals of the very greatest ladies. She suffered ceaselessly, feeling herself born for all the delicacies and all the luxuries. She suffered from the poverty of her dwelling, from the wretched look of the walls, from the worn- out chairs, from the ugliness of the curtains. All those things, of which another woman of her rank would never even have been conscious, tortured her and made her angry. The sight of the little Breton peasant who did her humble house-work aroused in her regrets which were despair- ing, and distracted dreams. She thought of the silent antechambers hung with Oriental tapestry, lit by tall bronze candelabra, land of the two great footmen in knee-breeches who sleep in the big arm-chairs, made drowsy by the heavy warmth of the hot-air stove. She thought of the long salons fitted up with ancient silk, of the delicate furniture carrying priceless curiosities, and of the coquettish perfumed boudoirs made for talks at five o’clock with intimate friends, with men - famous and sought after, whom all women envy and whose attention they all desire. When she sat down to dinner, before the round table covered with a table-cloth three days old, opposite her husband, who uncovered the soup-tureen and declared with an enchanted air, “Ah, the good pot-au-feu! I don’t know anything better than that,” she thought of dainty dinners, of shining silverware, of tapestry which peopled the walls with ancient personages and with strange birds flying in the midst of a fairy forest; and she thought of delicious dishes served on marvellous plates, and of the whispered gallantries which you listen to with a sphinx-like smile, while you are eating the pink flesh of a trout or the wings of a quail. She had no dresses, no jewels, nothing. And she loved nothing but that; she felt made for that. She would so have liked to please, to be envied, to be charming, to be sought after. She had a friend, a former school-mate at the convent, who was rich, and whom she did not like to go and see any more she suffered so much when she came back. But, one evening, her husband returned home with a triumphant air, and holding a large envelope in his hand. “There,” said he, “here is something for you.” She tore the paper sharply, and drew out a printed card which bore these words: “The Minister of Public Instruction and Mine. Georges Ramponneau request the honor of M. and Mine. Loisel’s company at the palace of the Ministry on Monday evening, January 18th.” Instead of being delighted, as her husband hoped, she threw the invitation on the table with disdain, murmuring: “What do you want me to do with that?” “But, my dear, I thought you would be glad. You never go out, and this is such a fine opportunity. I had awful trouble to get it. Every one wants to go; it is very select, and they are not giving many invitations to clerks. The whole official world will be there.” She looked at him with an irritated eye, and she said, impatiently: “And what do you want me to put on my back?” He had not thought of that; he stammered: “Why, the dress you go to the theatre in. It looks very well, to me.” He stopped, distracted, seeing that his wife was crying. Two great tears descended slowly from the corners of her eyes towards the corners of her mouth. He stuttered: “What’s the matter? What’s the matter?” But, by a violent effort, she had conquered her grief, and she replied, with a calm voice, while she wiped her wet cheeks: “Nothing. Only I have no dress, and therefore I can’t go to this ball. Give your card to some colleague whose wife is better equipped than I.” He was in despair. He resumed: “Come, let us see, Mathilde. How much would it cost, a suitable dress, which you could use on other occasions, something very simple?” She reflected several seconds, making her calculations and wondering also what sum she could ask without drawing on herself an immediate refusal and a frightened exclamation from the economical clerk. Finally, she replied, hesitatingly: “I don’t know exactly, but I think I could manage it with four hundred francs.” He had grown a little pale, because he was laying aside just that amount to buy a gun and treat himself to a little shooting next summer on the plain of Nanterre, with several friends who went to shoot larks down there, of a Sunday. But he said: “All right. I will give you four hundred francs. And try to have a pretty dress.” The day of the ball drew near, and Mine. Loisel seemed sad, uneasy, anxious. Her dress was ready, however. Her husband said to her one evening: “What is the matter? Come, you’ve been so queer these last three days.” And she answered: “It annoys me not to have a single jewel, not a single stone, nothing to put on. I shall look like distress. I should almost rather not go at all.” He resumed: “You might wear natural flowers. It’s very stylish at this time of the year. For ten francs you can get two or three magnificent roses.” She was not convinced. “No; there’s nothing more humiliating than to look poor among other women who are rich.” But her husband cried: “How stupid you are! Go look up your friend Mme. Forestier, and ask her to lend you some jewels. You’re quite thick enough with her to do that.” She uttered a cry of joy: “It’s true. I never thought of it.” The next day she went to her friend and told of her distress. Mine. Forestier went to a wardrobe with a glass door, took out a large jewel-box, brought it back, opened it, and said to Mine. Loisel: “Choose, my dear.” She saw first of all some bracelets, then a pearl necklace, then a Venetian cross, gold and precious stones of admirable workmanship. She tried on the ornaments before the glass, hesitated, could not make up her mind to part with them, to give them back. She kept asking: “Haven’t you any more?” “Why, yes. Look. I don’t know what you like.” All of a sudden she discovered, in a black satin box, a superb necklace of diamonds; and her heart began to beat with an immoderate desire. Her hands trembled as she took it. She fastened it around her throat, outside her high-necked dress, and remained lost in ecstasy at the sight of herself. Then she asked, hesitating, filled with anguish: “Can you lend me that, only that?” “Why, yes, certainly.” She sprang upon the neck of her friend, kissed her passionately, then fled with her treasure. The day of the ball arrived. Mine. Loisel made a great success. She was prettier than them all, elegant, gracious, smiling, and crazy with joy. All the men looked at her, asked her name, endeavored to be introduced. All the attaches of the Cabinet wanted to waltz with her. She was remarked by the minister himself. She danced with intoxication, with passion, made drunk by pleasure, forgetting all, in the triumph of her beauty in the glory of her success in a sort of cloud of happiness composed of all this homage, of all this admiration, of all these awakened desires, and of that sense of complete victory which is so sweet to woman’s heart. She went away about four o’clock in the morning. Her husband had been sleeping since midnight, in a little deserted anteroom, with three other gentlemen whose wives were having a very good time. He threw over her shoulders the wraps which he had brought, modest wraps of common life, whose poverty contrasted with the elegance of the ball dress. She felt this and wanted to escape so as not to be remarked by the other women, who were enveloping themselves in costly furs. Loisel held her back. “Wait a bit. You will catch cold outside. I will go and call a cab.” But she did not listen to him, and rapidly descended the stairs. When they were in the street they did not find a carriage; and they began to look for one, shouting after the cabmen whom they saw passing by at a distance. They went down towards the Seine, in despair, shivering with cold. At last they found on the quay one of those ancient noctambulant coupés which, exactly as if they were ashamed to show their misery during the day, are never seen round Paris until after nightfall. It took them to their door in the Rue des Martyrs and once more, sadly, they climbed up homeward. All was ended, for her. And as to him, he reflected that he must be at the Ministry at ten o’clock. She removed the wraps, which covered her shoulders, before the glass, so as once more to see herself in all her glory. But suddenly she uttered a cry. She had no longer the necklace around her neck! Her husband, already half-undressed, demanded: “What is the matter with you?” She turned madly towards him: “I have—I have—I’ve lost Mme. Forestier’s necklace.” He stood up, distracted. “What!—how?—Impossible!” And they looked in the folds of her dress, in the folds of her cloak, in her pockets, everywhere. They did not find it. He asked: “You’re sure you had it on when you left the ball?” “Yes, I felt it in the vestibule of the palace.” “But if you had lost it in the street we should have heard it fall. It must be in the cab.” “Yes. Probably. Did you take his number?” “No. And you, didn’t you notice it?” “No.” They looked, thunderstruck, at one another. At last Loisel put on his clothes. “I shall go back on foot,” said he, “over the whole route which we have taken, to see if I can’t find it.” And he went out. She sat waiting on a chair in her ball dress, without strength to go to bed, overwhelmed, without fire, without a thought. Her husband came back about seven o’clock. He had found nothing. He went to Police Headquarters, to the newspaper offices, to offer a reward; he went to the cab companies—everywhere, in fact, whither he was urged by the least suspicion of hope. She waited all day, in the same condition of mad fear before this terrible calamity. Loisel returned at night with a hollow, pale face; he had discovered nothing. “You must write to your friend,” said he, “that you have broken the clasp of her necklace and that you are having it mended. That will give us time to turn round.” She wrote at his dictation. At the end of a week they had lost all hope. And Loisel, who had aged five years, declared: “We must consider how to replace that ornament.” The next day they took the box which had contained it, and they went to the jeweller whose name was found within. He consulted his books. “It was not I, madame, who sold that necklace; I must simply have furnished the case.” Then they went from jeweller to jeweller, searching for a necklace like the other, consulting their memories, sick both of them with chagrin and with anguish. They found in a shop at the Palais Royal, a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they looked for. It was worth forty thousand francs. They could have it for thirty-six. So they begged the jeweller not to sell it for three days yet. And they made a bargain that he should buy it back for thirty-four thousand francs, in case they found the other one before the end of February. Loisel possessed eighteen thousand francs which his father had left him. He would borrow the rest. He did borrow, asking a thousand francs of one, five hundred of another, five louis here, three louis there. He gave notes, took up ruinous obligations, dealt with usurers, and all the race of. lenders. He compromised all the rest of his life, risked his signature without even knowing if he could meet it; and, frightened by the pains yet to come, by the black misery which was about to fall upon him, by the prospect of all the physical privations and of all the moral tortures which he was to suffer, he went to get the new necklace, putting down upon. the merchant’s counter thirty- six thousand francs. When Mine. Loisel took back the necklace, Mme. Forestier said to her, with a chilly manner: “You should have returned it sooner, I might have needed it.” She did not open the case, as her friend had so much feared. If she had detected the substitution, what would she have thought, what would she have said? Would she not have taken Mine. Loisel for a thief? Mine. Loisel now knew the horrible existence of the needy. She took her part, moreover, all on a sudden, with heroism. That dreadful debt must be paid. She would pay it. They dismissed their servant; they changed their lodgings; they rented a garret under the roof. She came to know what heavy housework meant and the odious cares of the kitchen. She washed the dishes, using her rosy nails on the greasy pots and pans. She washed the dirty linen, the shirts, and the dish-cloths, which she dried upon a line; she carried the slops down to the street every morning, and carried up the water, stopping for breath at every landing. And, dressed like a woman of the people, she went to the fruiterer, the grocer, the butcher, her basket on her arm, bargaining, insulted, defending her miserable money sou by sou. Each month they had to meet some notes, renew others, obtain more time. Her husband worked in the evening making a fair copy of some tradesman’s accounts, and late at night he often copied manuscript for five sous a page. And this life lasted ten years. At the end of ten years they had paid everything, everything, with the rates of usury, and the accumulations of the compound interest. Mine. Loisel looked old now. She had become the woman of impoverished households— strong and hard and rough. With frowsy hair, skirts askew, and red hands, she talked loud while washing the floor with great swishes of water. But sometimes, when her husband was at the office, she sat down near the window, and she thought of that gay evening of long ago, of that ball where she had been so beautiful and so feted. What would have happened if she had not lost that necklace? Who knows? who knows? How life is strange and changeful! How little a thing is needed for us to be lost or to be saved! But, one Sunday, having gone to take a walk in the Champs Elysées to refresh herself from the labors of the week, she suddenly perceived a woman who was leading a child. It was Mme. Forestier, still young, still beautiful, still charming. Mme. Loisel felt moved. Was she going to speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid, she was going to tell her all about it. Why not? She went up. “Good-day, Jeanne.” The other, astonished to be familiarly addressed by this plain good-wife, did not recognize her at all, and stammered: “But—madame!—I do not know—You must have mistaken.” “No. I am Mathilde Loisel.” Her friend uttered a cry. “Oh, my poor Mathilde! How you are changed!” “Yes, I have had days hard enough, since I have seen you, days wretched enough—and that because of you!” “Of me! How so?” “Do you remember that diamond necklace which you lent me to wear at the ministerial ball?” “Yes. Well?” “Well, I lost it.” “What do you mean? You brought it back.” “I brought you back another just like it. And for this we have been ten years paying. You can understand that it was not easy for us, us who had nothing. At last it is ended, and I am very glad.” Mme. Forestier had stopped. “You say that you bought a necklace of diamonds to replace mine?” “Yes. You never noticed it, then!’ They were very like.” And she smiled with a joy which was proud and naïve at once. Mme. Forestier, strongly moved, took her two hands. “Oh, my poor Mathilde! Why, my necklace was paste. It was worth at most five hundred francs!”

METİN 11 Kolye Guy de Maupassant'ın yazısı Bazen, sanki kaderin bir hatası gibi, bir memur ailesinde doğan o güzel ve çekici kızlardan biriydi. Hiçbir çeyizi, hiçbir beklentisi, zengin ve seçkin bir adam tarafından tanınmak, anlaşılmak, sevilmek, evlenmek gibi bir imkânı yoktu; ve kendisini Milli Eğitim Bakanlığı'ndaki küçük bir memurla evlendirdi. İyi giyinemediği için sade giyiniyordu ama sanki gerçekten hak ettiği konumdan düşmüş gibi mutsuzdu; çünkü kadınlarda ne kast ne de rütbe vardır; ve aile ve doğum yerine güzellik, zarafet ve çekicilik eylemi. Doğal incelik, zarif olma içgüdüsü, zeka esnekliği tek hiyerarşidir ve halkın kadınlarını en büyük hanımlarla eşit kılar. Durmaksızın acı çekiyordu, kendisinin tüm lezzetler ve lüksler için doğduğunu hissediyordu. Yaşadığı evin yoksulluğundan, duvarların perişan görünümünden, yıpranmış sandalyelerden, perdelerin çirkinliğinden acı çekiyordu. Onun seviyesindeki başka bir kadının asla bilincine bile varamayacağı tüm bu şeyler ona işkence ediyor ve onu kızdırıyordu. Mütevazı ev işlerini yapan küçük Breton köylüsünün görüntüsü, onun umutsuzluk dolu pişmanlıklarını ve dalgın hayallerini uyandırdı.Doğuya özgü goblenlerle kaplı, uzun bronz şamdanlarla aydınlanan sessiz ön odaları, sıcak hava sobasının ağır sıcaklığından uykulu hale gelen, büyük koltuklarda uyuyan dizlik pantolonlu iki büyük uşakların diyarı geldi. Antik ipeklerle donatılmış uzun salonları, paha biçilmez antikaları taşıyan narin mobilyaları ve saat beşte yakın arkadaşlarıyla, tüm kadınların kıskandığı, ünlü ve aranan erkeklerle konuşmak için yapılan cilveli, parfümlü yatak odalarını düşündü. ve hepsinin ilgisini arzuluyorlar. Akşam yemeğine oturduğunda, üç günlük bir masa örtüsüyle kaplı yuvarlak masanın önünde, çorba kasesini açan ve büyülü bir havayla şöyle diyen kocasının karşısına oturdu: "Ah, ne güzel pot-au-feu! Bundan daha iyi bir şey bilmiyorum,” diye düşündü leziz akşam yemeklerini, parlak gümüş takımları, duvarları kadim şahsiyetlerle dolduran duvar halılarını ve peri ormanının ortasında uçan garip kuşları; muhteşem tabaklarda servis edilen leziz yemekleri, alabalıkların pembe etini ya da bıldırcın kanatlarını yerken sfenks gibi bir gülümsemeyle dinlediğiniz fısıltıları düşündü. Elbisesi yoktu, mücevheri yoktu, hiçbir şeyi yoktu. Ve bundan başka hiçbir şeyi sevmedi; bunun için yaratıldığını hissetti. Memnun etmeyi, kıskanılmayı, çekici olmayı, aranmayı o kadar çok isterdi ki.Manastırda eski bir okul arkadaşı olan, zengin bir arkadaşı vardı ve geri döndüğünde o kadar acı çektiği için artık onu görmekten hoşlanmıyordu. Ancak bir akşam kocası, elinde büyük bir zarfla, zafer kazanmış bir edayla eve döndü. "İşte" dedi, "işte sana bir şey var." Kağıdı keskin bir şekilde yırttı ve üzerinde şu sözcüklerin yer aldığı basılı bir kart çıkardı: “Kamu Eğitimi ve Maden Bakanı. Georges Ramponneau, M. ve Mine'nin onurlandırılmasını istiyor. Loisel'in şirketi 18 Ocak Pazartesi akşamı Bakanlık sarayında." Kocasının umduğu gibi sevinmek yerine, davetiyeyi küçümseyerek masaya fırlattı ve mırıldandı: "Bununla ne yapmamı istiyorsun?" "Ama canım, sevineceğini düşünmüştüm. Asla dışarı çıkmıyorsun ve bu çok güzel bir fırsat. Onu almakta çok zorlandım. Herkes gitmek ister; çok seçiciler ve katiplere pek davetiye vermiyorlar. Bütün resmi dünya orada olacak.” Kızgın gözlerle ona baktı ve sabırsızca şöyle dedi: "Peki sırtıma ne koymamı istiyorsun?" Bunu hiç düşünmemişti; kekeledi: "Tiyatroya giydiğin elbise. Bana çok yakışıyor." Karısının ağladığını görünce durdu, dikkati dağıldı.İki büyük gözyaşı yavaşça gözlerinin kenarlarından ağzının köşelerine doğru indi. Kekeledi: "Sorun ne? Sorun ne?" Ama şiddetli bir çabayla acısını yenmişti ve ıslak yanaklarını silerken sakin bir sesle cevap verdi: "Hiç bir şey. Ama elbisem yok ve bu yüzden bu baloya gidemiyorum. Kartınızı eşi benden daha donanımlı olan bir meslektaşınıza verin.” Umutsuzluk içindeydi. Devam etti: "Gel bakalım Mathilde. Başka durumlarda kullanabileceğiniz uygun bir elbise ne kadara mal olur, çok basit bir şey?” Birkaç saniye düşündü, hesaplamalarını yaptı ve aynı zamanda ekonomi memurunun hemen bir ret ya da korku dolu bir haykırışla karşı karşıya kalmadan ne kadar para isteyebileceğini merak etti. Sonunda tereddütle cevap verdi: "Tam olarak bilmiyorum ama sanırım dört yüz frankla bu işi halledebilirim." Biraz solgunlaşmıştı, çünkü bir pazar günü tarla kuşlarını avlamaya giden birkaç arkadaşıyla birlikte önümüzdeki yaz Nanterre ovasında küçük bir atış yapmak için bir silah almak ve kendine bu kadar para ayırıyordu. Ama dedi ki: "Elbette. Sana dört yüz frank vereceğim. Ve güzel bir elbise almaya çalış. Balo günü yaklaştı ve benimki de. Loisel üzgün, huzursuz ve endişeli görünüyordu.Ancak elbisesi hazırdı. Bir akşam kocası ona şöyle dedi: "Sorun nedir? Haydi, son üç gündür çok tuhaflaştın.” Ve cevap verdi: “Tek bir mücevherin, tek bir taşın, takacak hiçbir şeyin olmaması beni rahatsız ediyor. Sıkıntı gibi görüneceğim. Neredeyse hiç gitmemeyi tercih ederim.” Devam etti: “Doğal çiçekler giyebilirsin. Yılın bu zamanında çok şık. On franka iki ya da üç muhteşem gül alabilirsiniz.” İkna olmamıştı. "HAYIR; Zengin kadınların arasında fakir görünmekten daha aşağılayıcı bir şey olamaz.” Ancak kocası ağladı: "Ne kadar salaksın! Git arkadaşın Mme'yi ara. Forestier'e git ve ondan sana birkaç mücevher ödünç vermesini iste. Bunu yapabilecek kadar ona karşı yeterince kalın kafalısın." Bir sevinç çığlığı attı: "Bu doğru. Bunu hiç düşünmemiştim.” Ertesi gün arkadaşının yanına giderek sıkıntısını anlattı. Bana ait. Forestier cam kapılı bir gardıroba gitti, büyük bir mücevher kutusu çıkardı, geri getirdi, açtı ve Mine'e şöyle dedi: - Loisel: "Seç canım." Önce bilezikler, sonra inci bir kolye, ardından bir Venedik haçı, altın ve hayranlık uyandıran işçiliğe sahip değerli taşlar gördü. Camın önündeki süsleri denedi, tereddüt etti, onlardan ayrılmaya, geri vermeye karar veremedi.Sormaya devam etti: "Artık yok mu?" "Neden evet. Bakmak. Neyi sevdiğini bilmiyorum." Birdenbire siyah saten bir kutunun içinde elmaslardan yapılmış muhteşem bir kolye buldu; ve kalbi aşırı bir arzuyla çarpmaya başladı. Alırken elleri titriyordu. Onu yüksek yakalı elbisesinin dışına, boğazına taktı ve kendini görünce coşku içinde kayboldu. Sonra tereddüt ederek, acıyla dolu olarak sordu: "Bana sadece şunu ödünç verebilir misin?" "Evet, kesinlikle." Arkadaşının boynuna atladı, onu tutkuyla öptü ve hazinesiyle birlikte kaçtı. Balo günü gelip çattı. Bana ait. Loisel büyük bir başarı elde etti. Hepsinden daha güzeldi, zarifti, zarifti, gülümsüyordu ve sevinçten çılgına dönmüştü. Bütün erkekler ona baktı, adını sordu, tanıştırılmaya çalıştı. Kabinenin tüm ataşeleri onunla vals yapmak istiyordu. Bakanın bizzat kendisi tarafından dile getirildi. Sarhoşlukla, tutkuyla dans etti, zevkten sarhoş oldu, her şeyi unutarak, güzelliğinin zaferinde, başarısının ihtişamında, tüm bu saygıdan, tüm bu hayranlıktan, tüm bu uyanmış olanlardan oluşan bir tür mutluluk bulutu içinde. arzuları ve kadının yüreğine çok tatlı gelen o tam zafer duygusunu. Sabah saat dört civarında gitti.Kocası, gece yarısından beri küçük, ıssız bir bekleme odasında, eşleri çok iyi vakit geçiren diğer üç beyefendiyle birlikte uyuyordu. Getirdiği, yoksulluğu balo elbisesinin zarafetiyle tezat oluşturan, sıradan hayatın mütevazı şallarını onun omuzlarına attı. Bunu hissetti ve pahalı kürklere bürünen diğer kadınların dikkatini çekmemek için kaçmak istedi. Loisel onu geride tuttu. "Biraz bekle. Dışarıda üşüteceksin. Gidip bir taksi çağıracağım." Ama onu dinlemedi ve hızla merdivenlerden indi. Sokağa çıktıklarında bir araba bulamadılar; Uzaktan geçerken gördükleri arabacıların arkasından bağırarak bir tane aramaya başladılar. Çaresizlik içinde, soğuktan titreyerek Seine nehrine doğru indiler. Sonunda rıhtımda, sanki gündüzleri sefaletlerini göstermekten utanıyorlarmış gibi, akşam karanlığına kadar Paris'te görülmeyen o eski, gece arabalarından birini buldular. Onları Rue des Martyrs'deki kapılarına götürdü ve ne yazık ki bir kez daha evlerine doğru tırmandılar. Onun için her şey sona erdi. Ona gelince, saat onda Bakanlıkta olması gerektiğini düşündü. Kendini bir kez daha tüm görkemiyle görebilmek için, omuzlarını örten şalları camın önünde çıkardı. Ama aniden bir çığlık attı. Artık boynundaki kolye yoktu!Zaten yarı soyunmuş olan kocası şunu talep etti: "Senin sorunun ne?" Öfkeyle ona doğru döndü: "Ben... ben... ben Bayan'ı kaybettim. Forestier'ın kolyesi." Ayağa kalktı, dikkati dağılmıştı. "Ne! - nasıl? - İmkansız!" Ve elbisesinin kıvrımlarına, pelerinin kıvrımlarına, ceplerine, her yere baktılar. Onu bulamadılar. O sordu: "Topu bırakırken üzerinde olduğundan emin misin?" “Evet, sarayın girişinde hissettim.” “Ama onu sokakta kaybetmiş olsaydın, düştüğünü duymalıydık. Takside olmalı.” "Evet. Muhtemelen. Numarasını aldın mı?” "HAYIR. Peki sen, bunu fark etmedin mi?" "HAYIR." Yıldırım çarpmış gibi birbirlerine baktılar. Sonunda Loisel kıyafetlerini giydi. "Yürüyerek geri döneceğim," dedi, "bulabilir miyim diye bakmak için kat ettiğimiz tüm yolu baştan sona gözden geçireceğim." Ve dışarı çıktı. Balo elbisesiyle bir sandalyede oturmuş bekliyordu, yatağa gidecek gücü yoktu, bunalmıştı, ateşi yoktu, hiç düşünmeden. Kocası saat yedi civarında geri geldi. Hiçbir şey bulamamıştı.Ödül vermek için Emniyet Müdürlüğü'ne, gazete bürolarına gitti; taksi şirketlerine gitti; aslında en ufak bir umut şüphesinin bile cesaretlendirdiği her yere. Bütün gün bu korkunç felaket karşısında aynı çılgın korku içinde bekledi. Loisel geceleyin içi boş, solgun bir yüzle geri döndü; hiçbir şey keşfetmemişti. "Arkadaşına, kolyesinin tokasını kırdığını ve onaracağını yazmalısın" dedi. Bu bize geri dönmemiz için zaman verecek.” Onun diktesiyle yazdı. Bir haftanın sonunda tüm umutlarını kaybetmişlerdi. Ve beş yaşını dolduran Loisel şunları söyledi: "Bu süsü nasıl değiştireceğimizi düşünmeliyiz." Ertesi gün kutuyu alıp içinde adı geçen kuyumcuya gittiler. Kitaplarına başvurdu. “O kolyeyi satan ben değildim madam; Sadece çantayı hazırlamış olmalıyım. Sonra kuyumcudan kuyumcuya gittiler, birbirlerine benzeyen bir kolye aradılar, anılarına danıştılar, ikisini de üzüntüden, ıstıraptan hasta ettiler. Palais Royal'deki bir dükkanda, onlara tam olarak aradıkları gibi görünen bir dizi elmas buldular. Kırk bin frank değerindeydi. Otuz altıya alabilirlerdi. Bunun üzerine kuyumcuya onu üç gün daha satmaması için yalvardılar.Ve eğer diğerini daha bitmeden bulurlarsa, onu otuz dört bin franka geri alması konusunda bir pazarlık yaptılar. Şubat ayının. Loisel'in babasının ona bıraktığı on sekiz bin frankı vardı. Gerisini ödünç alacaktı. Birinden bin frank, diğerinden beş yüz frank, şurada beş louis, şurada üç louis isteyerek borç aldı. Senetler verdi, yıkıcı yükümlülükler üstlendi, tefecilerle ve tüm ırklarla uğraştı. borç verenler. Hayatının geri kalanı boyunca taviz verdi, imzasını atıp atamayacağını bile bilmeden riske attı; ve gelecek acılardan, yaklaşmakta olan kara sefaletten korkarak Onun üzerine düşeceği tüm fiziksel yoksunluklara ve tüm ahlaki işkencelere rağmen, yeni kolyeyi almaya gitti ve üzerine koydu. tüccarın tezgahı otuz altı bin frank. Ne zaman Benim. Loisel kolyeyi geri aldı, Bayan. Forestier soğuk bir tavırla şöyle dedi: "Daha önce geri vermeliydin, ihtiyacım olabilirdi." Arkadaşının çok korktuğu gibi davayı açmadı. Oyuncu değişikliğini tespit etseydi ne düşünürdü, ne derdi? Mine'yi almaz mıydı? Bir hırsız için Loisel mi? Bana ait. Loisel artık muhtaçların korkunç varlığını biliyordu. Üstelik birdenbire kahramanlıkla üzerine düşeni yaptı. Bu korkunç borcun ödenmesi gerekiyor. Bunu ödeyecekti.Hizmetçilerini kovdular; kalacak yerlerini değiştirdiler; çatının altında bir çatı katı kiraladılar. Ağır ev işlerinin ve mutfağın iğrenç işlerinin ne demek olduğunu anlamaya başladı. Pembe tırnaklarını yağlı tencere ve tavalara sürerek bulaşıkları yıkıyordu. Kirli çamaşırları, gömlekleri, bulaşık bezlerini bir ipte kuruttu; her sabah çamurları sokağa taşıyor ve her sahanlıkta nefes almak için durarak suyu yukarı taşıyordu. Ve halktan bir kadın gibi giyinerek manavcıya, manavlara, kasaplara gitti, kolunda sepetiyle pazarlık yaptı, hakaret etti, sefil parasını metelik olarak savundu. Her ay bazı notları karşılamak, bazılarını yenilemek, daha fazla zaman kazanmak zorundaydılar. Kocası akşamları bazı esnafın hesaplarının adil bir kopyasını çıkarmak için çalışıyordu ve gece geç saatlerde sık sık sayfa başına beş meteliğe taslak kopyalar çıkarıyordu. Ve bu hayat on yıl sürdü. On yılın sonunda tefecilik oranlarıyla, bileşik faiz birikimleriyle her şeyi, her şeyi ödemişlerdi. Bana ait. Loisel artık yaşlı görünüyordu. Yoksul ailelerin kadını olmuştu; güçlü, sert ve sert. Dağınık saçları, çarpık etekleri ve kırmızı elleriyle yerleri büyük su fışkırtmalarıyla yıkarken yüksek sesle konuşuyordu.Ama bazen, kocası ofisteyken, pencerenin kenarına oturur ve uzun zaman önceki o neşeli akşamı, çok güzel olduğu ve çok eğlendiği o baloyu düşünürdü. Eğer o kolyeyi kaybetmeseydi ne olurdu? Kim bilir? kim bilir? Hayat ne kadar tuhaf ve değişken! Kaybolmamız ya da kurtulmamız için ne kadar az şeye ihtiyacımız var! Ancak bir pazar günü, haftanın yorgunluğunu atmak için Champs Elysées'de yürüyüşe çıktığında, birdenbire bir çocuğa bakan bir kadın fark etti. Bu Mme'ydi. Daha ormancı, hâlâ genç, hâlâ güzel, hâlâ çekici. Bayan. Loisel duygulandığını hissetti. Onunla konuşacak mıydı? Evet kesinlikle. Artık parayı ödediğine göre ona her şeyi anlatacaktı. Neden? Yukarı çıktı. "İyi günler Jeanne." Bu sıradan iyi eşin ona samimi bir şekilde hitap etmesine şaşıran diğeri, onu hiç tanımadı ve kekeledi: "Ama... madam!... Bilmiyorum... Yanılmış olmalısınız." "HAYIR. Ben Mathilde Loisel'im." Arkadaşı bir çığlık attı. “Ah, zavallı Mathilde'im! Nasıl da değiştin!” "Evet, seni gördüğümden beri yeterince zor günler geçirdim, yeterince perişan günler geçirdim - ve bu da senin yüzünden!" "Benimle ilgili!Nasıl yani?" "Bakanlık balosunda takmam için bana ödünç verdiğin elmas kolyeyi hatırlıyor musun?" "Evet. Kuyu?" "Eh, onu kaybettim." "Ne demek istiyorsun? Onu geri getirdin.” “Sana bunun gibi bir tane daha getirdim. Ve bunun bedelini on yıldır ödüyoruz. Hiçbir şeyi olmayan bizler için bunun kolay olmadığını anlayabilirsiniz. Sonunda bitti ve çok mutluyum.” Bayan. Forestier durmuştu. "Benimkinin yerine elmaslardan bir kolye aldığını mı söylüyorsun?" "Evet. O halde hiç fark etmedin!' Çok benziyorlardı. Hem gururlu hem de saf bir sevinçle gülümsedi. Bayan. Forestier çok duygulandı ve onun iki elini tuttu. “Ah, zavallı Mathilde'im! Neden, kolyem macundandı. En fazla beş yüz frank değerindeydi!”