I'm being evicted. I'm really being evicted. This is actually happening. How is this happening? "I'm really sorry, Remy, I wish there was something I could do," my landlord continues on the other end of the phone. "But they're my family and I can't leave them stranded. They can't afford to go anywhere else. I promise, if I had any other choice, I wouldn't ask you to do this." I close my eyes and rub my temple, the beginnings of a headache already forming. "I get it, Dan. I understand," I say into the phone. And I do. "I would do the same thing for my family. It sucks, but I get it. I have thirty days, right?" "Yeah," he answers, and I can almost hear his wince. He's a good guy so it's really hard to fault him for any of this. I pause as I picture a calendar. "So that puts me close to the end of the month, right? Is there any way you can give me an extra week so I can move out at the end of the month?" But I know the answer before he even says it. If it were up to him, he'd give me as much time as I needed, so the fact that he said thirty days means his sister and her family absolutely need the apartment as soon as possible. "No, I'm sorry," he sighs, confirming my thoughts. "As it is, they'll be staying with me for two weeks. They were given two weeks to evict so they basically need the apartment as soon as possible. I'm really sorry." I exhale a heavy breath. Not only do I have to scramble for a new apartment, but getting kicked out halfway through a month means I have only three options: either I get lucky and find a place that's available immediately, or I overpay on an apartment for two weeks—which also means finding the place immediately—or I'm homeless for two weeks and wait to move until next month. None of my options are pretty. "Okay, I'll be out in thirty days," I grumble, rubbing my eyes. "If by some miracle I can be out earlier I'll let you know." "Thanks, Remy. And again, I am so sorry. I hate that I have to end your lease like this. You were such a great tenant. If you ever need anything, just let me know." A sad smile stretches across my face. I know he means that. "Thanks, Dan, I appreciate that. We'll talk later." I hang up and immediately throw myself on a barstool at my kitchen island. I groan as I drop my head onto my crossed arms. Just then, I hear a key in the lock at my front door. The door opens and my sister walks in. "I can't tell you how excited I am to finally try this Latin restaurant," I hear her chirp happily as she walks into the kitchen. "I heard it's amazing—whoa, what happened? What's wrong?" I raise my head to see her frowning at me. Hailey is four years younger and the polar opposite of me. Where I am brunette, she is blonde. Where I am fit and strong, she is model-thin. Where I am loud and headstrong, she is quiet and thoughtful. The only similarities we share are that we're both short—we’re 5’2” on a good day—and we both share our mother's good looks. Though she's considered much more beautiful since it couples with her perfectly tiny frame. She's also my best friend in the world. We were always close growing up, and have gotten even closer since she moved to the city three years ago. I even moved her into my townhouse that I shared with college friends after she graduated high school. My friends loved her just as much as I did, despite her being several years younger than them. She was kind and funny and unproblematic, and she fit into our circle immediately. Somehow even though she was the youngest of all of us, she was the one we all went to for advice. Which is exactly what I need right now. "Dan just evicted me," I groan. Her eyes widen at my news. "His sister's family just got evicted from their apartment for not being able to pay rent and he has to move them into my place. I have thirty days to find a new apartment." "Damn," Hailey mutters. I can see the wheels turning in her brain, trying to figure out how to help me. "I guess I understand, since it's family, but that still sucks. What are you going to do?" "Find a new place, I guess." I grimace and rub my temples. "Why does this have to happen now?" Hailey shares the same pained look on her face. "I guess it's pretty shitty timing that I moved in with Steve this year. If I was still living at my old place in Fishtown, I would’ve just let you stay with me." "I'll figure it out," I sigh. "Maybe I'll ask Jax if I can crash with him for that week." Hailey lets out a loud laugh. "That would also mean staying with Tristan. Are you sure that's worth it?" "Maybe I can convince Jax to kick him out," I think out loud. "Or maybe I can just tell him to stay with whatever brainless bimbo he's currently screwing? I'm sure sex would sway him. Because there is not a chance in hell I'll be able to live with him for that long." Hailey shakes her head, chuckling. She hands me my purse and pushes me out the door.

Tahliye ediliyorum. Gerçekten tahliye ediliyorum. Bu aslında oluyor. Bu nasıl oluyor? Ev sahibim telefonun diğer ucunda, "Gerçekten çok üzgünüm Remy, keşke yapabileceğim bir şey olsaydı" diye devam ediyor. "Ama onlar benim ailem ve onları zor durumda bırakamam. Başka bir yere gitmeye güçleri yetmez. Söz veriyorum, başka seçeneğim olsaydı, senden bunu yapmanı istemezdim." Gözlerimi kapatıyorum ve şakaklarımı ovuşturuyorum, baş ağrısı şimdiden oluşmaya başlıyor. "Anladım Dan. Anlıyorum" diyorum telefona. Ve ben de yapıyorum. "Ben de ailem için aynı şeyi yapardım. Berbat bir durum ama anlıyorum. Otuz günüm var, değil mi?" "Evet," diye yanıtlıyor ve neredeyse yüzünü buruşturduğunu duyabiliyorum. O iyi bir adam, bu yüzden herhangi bir konuda onu suçlamak gerçekten zor. Bir takvimi hayal ederken duraklıyorum. "Yani bu beni ayın sonuna yaklaştırıyor, öyle değil mi? Ay sonunda taşınabilmem için bana fazladan bir hafta vermenin bir yolu var mı?" Ama daha o söylemeden cevabı biliyorum. Ona kalsaydı, bana ihtiyacım olduğu kadar zaman verirdi, yani otuz gün demiş olması, kız kardeşi ve ailesinin kesinlikle bir an önce daireye ihtiyaçları olduğu anlamına geliyor. "Hayır, üzgünüm," diye iç çekerek düşüncelerimi doğruladı. "Bu durumda, iki hafta boyunca benimle kalacaklar. Tahliye için onlara iki hafta süre verildi, bu yüzden daireye mümkün olan en kısa sürede ihtiyaçları var. Gerçekten üzgünüm." Ağır bir nefes veriyorum.Sadece yeni bir daire için çabalamakla kalmıyorum, aynı zamanda bir ayın yarısında okuldan atılmak sadece üç seçeneğim olduğu anlamına geliyor: ya şansım yaver gider ve hemen müsait bir yer bulurum, ya da bir daireye iki hafta boyunca fazla ödeme yaparım ki bu da aynı zamanda evi hemen bulmam gerektiği anlamına da geliyor - ya da iki hafta boyunca evsiz kalacağım ve taşınmak için gelecek aya kadar bekleyeceğim. Seçeneklerimin hiçbiri güzel değil. "Tamam, otuz gün sonra çıkacağım," diye homurdandım, gözlerimi ovuşturdum. "Eğer bir mucize eseri daha erken çıkabilirsem sana haber veririm." "Teşekkürler Remy. Tekrar söylüyorum, çok üzgünüm. Kira kontratını bu şekilde bitirmek zorunda kaldığım için nefret ediyorum. Sen çok iyi bir kiracıydın. Bir şeye ihtiyacın olursa bana haber ver." Yüzüme hüzünlü bir gülümseme yayılıyor. Bunu kastettiğini biliyorum. "Teşekkürler Dan, buna minnettarım. Sonra konuşuruz." Telefonu kapatıyorum ve hemen kendimi mutfak adasındaki bar taburesine atıyorum. Başımı çapraz kollarımın üzerine koyduğumda inliyorum. Tam o sırada ön kapımın kilidinde bir anahtar sesi duyuyorum. Kapı açılıyor ve kız kardeşim içeri giriyor. Mutfağa girerken mutlu bir şekilde cıvıldadığını duyuyorum. "Sonunda bu Latin restoranını deneyeceğim için ne kadar heyecanlı olduğumu anlatamam." "Harika olduğunu duydum... vay be, ne oldu? Sorun ne?" Kaşlarını çatarak bana baktığını görünce başımı kaldırdım. Hailey benden dört yaş küçük ve benden tam tersi. Benim esmer olduğum yerde, o sarışın. Benim formda ve güçlü olduğum yerde, o bir model kadar zayıf.Benim gürültülü ve inatçı olduğum yerde, o sessiz ve düşünceli. Paylaştığımız tek benzerlik, ikimizin de kısa olması; iyi bir günde 1,70 boyundayız ve ikimiz de annemizin güzel görünümünü paylaşıyoruz. Yine de mükemmel derecede küçük çerçevesiyle birleştiği için çok daha güzel olduğu düşünülüyor. O aynı zamanda dünyadaki en iyi arkadaşım. Büyürken hep yakındık ve üç yıl önce şehre taşındığından beri daha da yakınlaştık. Hatta onu liseden mezun olduktan sonra üniversite arkadaşlarımla paylaştığım şehir evime bile taşıdım. Arkadaşlarım da onlardan birkaç yaş küçük olmasına rağmen onu benim kadar seviyorlardı. Nazik, eğlenceli ve sorunsuz biriydi ve çevremize hemen uyum sağladı. Bir şekilde aramızda en küçüğü olmasına rağmen tavsiye almak için başvurduğumuz kişi oydu. Şu anda tam olarak ihtiyacım olan şey bu. "Dan beni evden attı," diye inledim. Haberim üzerine gözleri büyüdü. "Kız kardeşinin ailesi kirayı ödeyemedikleri için evlerinden tahliye edildi ve onları benim evime taşımak zorunda kaldı. Yeni bir daire bulmak için otuz günüm var." "Lanet olsun," diye mırıldandı Hailey. Beyninde çarkların döndüğünü, bana nasıl yardım edebileceğini bulmaya çalıştığını görebiliyorum. "Sanırım anlıyorum, çünkü bu aile meselesi ama bu yine de berbat. Ne yapacaksın?" "Yeni bir yer bul bence." Yüzümü buruşturup şakaklarımı ovuşturuyorum."Bunun neden şimdi olması gerekiyor?" Hailey yüzünde aynı acı dolu ifadeyi paylaşıyor. "Sanırım bu yıl Steve'in yanına taşınmam oldukça berbat bir zamanlama. Eğer hâlâ Fishtown'daki eski evimde yaşıyor olsaydım, benimle kalmana izin verirdim." "Ben çözeceğim," diye iç çekiyorum. "Belki Jax'e o hafta onunla kalabilir miyim diye sorarım." Hailey yüksek sesle güldü. "Bu aynı zamanda Tristan'la kalman anlamına da gelir. Buna değer olduğuna emin misin?" Yüksek sesle, "Belki Jax'i onu dışarı atmaya ikna edebilirim" diye düşündüm. "Ya da belki ona şu anda becerdiği beyinsiz fahişeyle kalmasını söyleyebilirim? Eminim seks onu etkileyecektir. Çünkü cehennemde onunla o kadar uzun süre yaşama şansım yok." Hailey kıkırdayarak başını salladı. Çantamı bana verip beni kapıdan dışarı itti.