My muscles tense and ripple at the promise of a hunt. Blood rushes to my limbs and pumps my cock with extra attention. The prospect of a chase makes me nearly come in my trousers like a pubescent. Problem is, I’ve never had this feeling before. Yes, I get off on hunting, just like I indulge in a thousand other kinks as a sexual outlet. However, it never used to be this thrilling and…positively riveting. I inhale, filling my lungs with the smell of candle wax and the faint, gripping scent of Mia’s pussy. However, I don’t move. My little muse has been such a good sport, though reluctantly and only after I relentlessly pushed her buttons, so I’ll give her the courtesy of a head start. My gaze remains locked on the back door, where she ran to the back garden—or more like a mini jungle. The candlelight casts an ominous shadow on the makeshift living area, subconsciously creating my favorite mood. I bring up my fingers that are still sticky and lick them one by one. Pussy as a concept has only ever served as a hole to be fucked. Despite the different colors and shapes of cunts I’ve seen in my lifetime, I’ve never relished touching them. Never gotten off on giving oral and have always made it a point that I’d only fuck. If they wanted something else, I was not the guy for it. And yet, my lips are twitching for a taste of Mia’s sweet little pussy. My blood definitely chose my cock as its preferred organ when I was toying with her just now. Her little gasps still ring in my ears. Her widened eyes and parted lips will be masturbation material for a few days. That is, if I don’t trigger another more interesting reaction out of her. By the end of tonight, I will have done the devil’s work in converting another soul to the dark side. Though Mia has never been innocent and definitely scores high on the darkness scale. Let’s just say I’m unleashing her full potential. Sliding a hand in my pocket, I follow her trail. The back garden is like an unkempt jungle, with huge old trees, half-dead branches hanging like skeletons, and suspicious mushrooms lying around. Pretty sure a few aimless ghosts fly overhead, moaning about having a subpar location and few to no visitors on a daily basis. The moonlight plays hide-and-seek with the clouds and night owls scream in the distance, adding some DJing to the whole creepy vibe. Four out of five. Would recommend it for satanic rituals. I slip through the fallen branches and the broken trees that were probably brought down by malicious lightning. Murdered leaves crunch beneath my designer shoes and I don’t make the effort to conceal the sound of my approaching steps. The best way to smoke out a mouse? Scare her to fucking death. I want to see the fear mixed with excitement on her delicate face. Just like a moment ago when she squirmed and gasped and soaked my fingers even when she was horrified about the prospect of being choked. My cock is suggesting we try that again with him inside her cunt this time. I shelve that idea for later as I shove unruly branches out of the way. To say I’m taking my time would be an understatement. However, I’m plotting, listening, and searching for any signs of my prey. The lack of light might, at first glance, seem like a handicap, but it’s far from it. Due to my vision’s limited field, my ears prickle at the tiniest noise, and my hunter instinct kicks into full gear. It's for that reason that I stop in the middle of the jungle of possessed trees and study my surroundings. Too dark. Too hollow. Too…creepy, by societal standards. Even though I could sleep here and welcome demons to try and possess me, Mia wouldn’t. She slept with the lights on last night, and while I might have suspected that to be a one-off after my impromptu visit, her threatening me with bodily harm if I ever cut the lights off again means she was terrified at the prospect. Not to mention, she didn’t deny it when we spoke of the candles earlier. Conclusion: She wouldn’t wander this far, not even to throw me off. I make a U-turn and run. This time, I silence my steps and control my breathing. I prefer the option of hunter, not the one being hunted, so it’s imperative that she doesn’t figure out my location when I’m not sure where she fucked off to. I stop at the entrance of the back garden and sniff the air. Sure enough, there’s a hint of her perfume—magnolia. Two options come to mind. She hid in the corner of the garden and then went inside when I left. Or two. She ran around like a headless chicken, then came back here. At any rate, she has the option to retrieve her dress and run away from the property. Sure enough, I catch a shadow leaning down near the coffee table, probably to pick up the dress. Most of the candles have died down, so it’s hard to make out her profile. “Is that you?” My low, whimsical whisper echoes through the old walls. The shadow jolts and Mia abandons the dress and rushes to the stairs. “Hide, little muse. If I find you, I’ll swallow you whole.” I follow after, taking the stairs two at a time. I can hear the creaking of the wood under her small frame. Old houses are the best snitches that ever existed on the planet. My smirk widens the closer my feet lead me to where she’s scurrying around like a literal mouse. Again, I give her a bit of a head start, igniting her hope that if she runs fast enough and gives in to the adrenaline, she’ll be able to escape me. Humans, by nature, can’t live without the promise of hope, as false as it might get. It doesn’t matter if the doomed reality of their situation hits them in the face. If they believe there’s a light at the end of the tunnel, they’ll go for it. Over and over again. There’s nothing worse than hope. Hope is the medicine of all fools, which is why I make complete use of it in any possible situation. The wood creaks under my weight as I make my way up. Judging by the noise, Mia is close to the top, at the second and final level that consists of an open bedroom. There’s a smaller third level that serves as an open roof, but it’s half destroyed and the makeshift stairs that lead to it are partially gone. Soon, the creaking stops. Only the amateur symphony of the owls filters through. There isn’t even the faint sound of breathing that most humans can’t conceal. But Mia isn’t just any human. She already sealed her voice and is probably able to suppress so much more. “I know you’re here.” My voice drifts in the darkness. “Your hiding abilities are feeble at best and your running skills are categorically nonexistent.” I expect her to jump me and make her favorite threat about snipping my balls—or kicking them—a reality. Although she’s a menace with the same boldness level as her brother, she’s also, like him, easily provoked. She does have some of Killian’s characteristics as well. Which is probably why, contrary to the possibility I entertained, she doesn’t show herself. She doesn’t even make a peep or an indication of her location. Smart little minx. “Do you honestly believe your little attempt at hiding will succeed? I’m Landon King and you’re nothing but prey, waiting to be eaten.” That should’ve done it, but no.

Bir av vaadiyle kaslarım gerildi ve dalgalandı. Kan uzuvlarıma hücum ediyor ve aletimi ekstra bir dikkatle pompalıyor. Bir kovalamaca ihtimali neredeyse ergenlik çağına girmiş bir çocuk gibi pantolonumu giymeme neden oluyor. Sorun şu ki, daha önce hiç bu duyguyu yaşamamıştım. Evet, tıpkı cinsel bir çıkış yolu olarak diğer binlerce ilginçliğe düşkün olduğum gibi, avlanmaya da çıkıyorum. Ancak, hiçbir zaman bu kadar heyecan verici ve kesinlikle sürükleyici olmamıştı. Ciğerlerimi mum kokusu ve Mia'nın amının hafif, sürükleyici kokusuyla doldurarak nefes alıyorum. Ancak hareket etmiyorum. Benim küçük ilham perim çok iyi bir spordu, ancak isteksizce ve ancak ben bıkıp usanmadan düğmelerine bastıktan sonra, bu yüzden ona bir adım önde başlama nezaketini göstereceğim. Bakışlarım onun arka bahçeye, daha doğrusu mini bir ormana koştuğu arka kapıya kilitli kaldı. Mum ışığı derme çatma yaşam alanına uğursuz bir gölge düşürüyor ve bilinçaltımda en sevdiğim ruh halini yaratıyor. Hala yapışkan olan parmaklarımı kaldırıp tek tek yalıyorum. Kedi bir kavram olarak yalnızca sikilecek bir delik olarak hizmet etmiştir. Hayatım boyunca gördüğüm amcıkların farklı renk ve şekillerine rağmen, onlara dokunmaktan hiçbir zaman hoşlanmadım. Hiçbir zaman sözlü vermekten vazgeçmedim ve bunu her zaman sadece sikişeceğim bir noktaya getirdim. Eğer başka bir şey istiyorlarsa, buna uygun kişi ben değildim. Ama yine de dudaklarım Mia'nın tatlı küçük amının tadına bakmak için seğiriyordu.Az önce onunla oynarken kanım kesinlikle tercih ettiği organ olarak sikimi seçti. Küçük hıçkırıkları hala kulaklarımda çınlıyor. Büyümüş gözleri ve aralanmış dudakları birkaç gün mastürbasyon malzemesi olacak. Yani eğer onun daha ilginç bir tepkisini tetiklemezsem. Bu gecenin sonunda başka bir ruhu karanlık tarafa çevirerek şeytanın işini yapmış olacağım. Mia hiçbir zaman masum olmamasına ve karanlık ölçeğinde kesinlikle yüksek puan almasına rağmen. Diyelim ki onun tüm potansiyelini açığa çıkarıyorum. Elimi cebime kaydırarak onun izini takip ediyorum. Arka bahçe, kocaman yaşlı ağaçlar, iskelet gibi sarkan yarı ölü dallar ve ortalıkta şüpheli mantarlarla dolu, bakımsız bir ormana benziyor. Eminim ki birkaç amaçsız hayalet tepemizde uçuyor, ortalamanın altında bir konuma sahip olduklarından ve günlük olarak çok az veya hiç ziyaretçi olmadığından yakınıyorlar. Ay ışığı bulutlarla saklambaç oynuyor ve uzaktaki gece kuşları çığlık atıyor, tüm bu tüyler ürpertici havaya biraz DJ'lik katıyor. Beşte dört. Şeytani ritüeller için tavsiye ederim. Devrilen dalların ve muhtemelen yıldırım çarpmasıyla devrilen kırık ağaçların arasından kayıyorum. Özel tasarım ayakkabılarımın altında öldürülmüş yapraklar çıtırdıyor ve yaklaşan adımlarımın sesini gizlemek için çaba harcamıyorum. Bir fareyi dumanlamanın en iyi yolu? Onu ölümüne korkut. Onun narin yüzünde heyecanla karışık korkuyu görmek istiyorum.Tıpkı bir an önce boğulma ihtimalinden dehşete düştüğünde bile kıvrandığı, nefesi kesildiği ve parmaklarımı ıslattığı gibi. Benim sikim bu sefer onu amının içindeyken tekrar denememizi öneriyor. Asi dalları yolumdan çekerken bu fikri daha sonraya rafa kaldırıyorum. Zamanımı ayırdığımı söylemek yetersiz kalır. Ancak avımın herhangi bir işaretini planlıyorum, dinliyorum ve arıyorum. Işık eksikliği ilk bakışta bir dezavantaj gibi görünebilir, ancak aslında öyle değil. Görüş alanım sınırlı olduğu için en ufak bir gürültüde kulaklarım karıncalanıyor ve avcı içgüdüm tam gaz devreye giriyor. İşte bu yüzden ele geçirilmiş ağaçların olduğu ormanın ortasında durup çevremi inceliyorum. Çok karanlık. Çok boş. Toplumsal standartlara göre çok... tüyler ürpertici. Ben burada uyuyabilir ve iblislerin bana sahip olmaya çalışmasını hoş karşılayabilirdim ama Mia bunu yapmazdı. Dün gece ışıklar açık uyudu ve her ne kadar hazırlıksız ziyaretimden sonra bunun tek seferlik olduğundan şüphelenmiş olsam da, ışıkları bir daha kapatırsam beni bedensel zararla tehdit etmesi onun bu ihtimalden korktuğu anlamına geliyor. Bahsetmiyorum bile, daha önce mumlardan bahsettiğimizde bunu inkar etmedi. Sonuç: Beni başından savmak için bile bu kadar uzağa gitmezdi. U dönüşü yapıp koşuyorum. Bu sefer adımlarımı susturup nefesimi kontrol ediyorum.Ben avlananı değil, avcıyı tercih ediyorum, bu yüzden nereye gittiğinden emin olmadığım zamanlarda benim konumumu bilmemesi şart. Arka bahçenin girişinde durup havayı kokluyorum. Tabii ki, parfümünün bir ipucu var: manolya. Akla iki seçenek geliyor. Bahçenin bir köşesine saklandı ve ben çıkınca içeri girdi. Ya da iki. Başsız bir tavuk gibi etrafta koşup buraya geri döndü. Her halükarda elbisesini alıp mülkten kaçma seçeneği var. Tabii ki, muhtemelen elbiseyi almak için sehpanın yanına eğilen bir gölge yakaladım. Mumların çoğu söndüğü için profilini çıkarmak zor. "Sen olduğunu?" Alçak, tuhaf fısıltım eski duvarlarda yankılanıyor. Gölge sarsıldı ve Mia elbiseyi bırakıp merdivenlere koştu. “Gizlen küçük ilham perisi. Seni bulursam bütünüyle yutarım." Ben de merdivenleri ikişer ikişer çıkarak onu takip ediyorum. Küçük çerçevesinin altındaki ahşabın gıcırdamasını duyabiliyorum. Eski evler gezegende şimdiye kadar var olan en iyi muhbirlerdir. Ayaklarım beni onun gerçek bir fare gibi koşturduğu yere götürdükçe gülümsemem daha da genişliyor. Yeterince hızlı koşarsa ve adrenaline teslim olursa benden kaçabileceğine dair umudunu ateşleyerek ona bir kez daha avantaj sağladım.İnsanlar, doğası gereği, ne kadar sahte olursa olsun, umut vaadi olmadan yaşayamazlar. Durumlarının kaçınılmaz gerçekliğinin yüzlerine çarpması önemli değil. Tünelin sonunda bir ışık olduğuna inanırlarsa, onun peşine düşerler. Tekrar tekrar. Umut etmekten daha kötü bir şey yoktur. Umut tüm aptalların ilacıdır, bu yüzden mümkün olan her durumda ondan sonuna kadar yararlanıyorum. Yukarı çıktığımda ahşap ağırlığım altında gıcırdıyor. Gürültüye bakılırsa Mia, açık yatak odasından oluşan ikinci ve son katta, zirveye yakın bir yerdeydi. Açık çatı görevi gören daha küçük bir üçüncü kat var, ancak yarısı yıkılmış ve ona giden derme çatma merdivenler kısmen gitmiş. Çok geçmeden gıcırtı durur. Sadece baykuşların amatör senfonisi süzülüp geçiyor. Çoğu insanın gizleyemeyeceği hafif bir nefes alma sesi bile yoktur. Ancak Mia sıradan bir insan değil. Zaten sesini mühürledi ve muhtemelen çok daha fazlasını bastırabilir. "Burada olduğunu biliyorum." Sesim karanlığa doğru sürükleniyor. "Gizlenme yetenekleriniz en iyi ihtimalle zayıf ve koşma becerileriniz kesinlikle yok." Üzerime atlamasını ve taşaklarımı kesme ya da tekme atma konusundaki en sevdiği tehdidini gerçeğe dönüştürmesini bekliyorum.Kardeşiyle aynı cesaret seviyesinde bir tehdit olmasına rağmen, aynı zamanda onun gibi kolayca kışkırtılabilir. Killian'ın bazı özelliklerine de sahip. Muhtemelen bu yüzden, benim eğlendirdiğim ihtimalin aksine, kendini göstermiyor. Bir dikizleme bile yapmıyor ya da yerini belirtmiyor. Akıllı küçük minx. “Küçük saklanma girişiminin başarılı olacağına gerçekten inanıyor musun? Ben Landon King'im ve sen yenilmeyi bekleyen bir avdan başka bir şey değilsin." Bunu yapmalıydı ama hayır.