Dissociation is a common symptom that occurs across a variety of mental health disorders (American Psychiatric Association, 2013). Dissociation has been a common term used throughout psychological literature for the past century, beginning in the 1880’s (van der Kolk et al., 2007). Over the years, different modalities have defined dissociation in several ways. Most relevant to this dissertation is traumatic dissociation, which relates the symptoms to the experience of trauma. Due to this, moving forward in this paper, I will use the definition given by Fisher, who defined dissociation as a “compartmentalization of experience: elements of an experience that is not integrated into a unit but stored in isolated fragments. Dissociation is a way of organizing information” (as cited in Irimia, 2020, p. 10). Often, the individual experiencing dissociation will have symptoms such as intrusions into awareness, detachment, emotional constriction, and the potential for having a loss in continuity in their awareness. Additionally, more severe dissociation may result in a fragmentation of their identity. Furthermore, dissociation also brings up the ideas of derealization and depersonalization. The American Psychological Association (2013) defines depersonalization as “persistent or recurrent experiences of feeling detached from, and as if one were an outside observer of, one’s mental processes or body” (p. 272) and derealization as “persistent or recurrent experiences of unreality of surroundings (e.g. the world around the individual is experienced as unreal, dreamlike, distant, or distorted)” (p. 272).

Ayrışma, çeşitli zihinsel sağlık bozukluklarında ortaya çıkan yaygın bir semptomdur (Amerikan Psikiyatri Birliği, 2013). Disosiasyon, 1880'lerden başlayarak geçen yüzyılda psikolojik literatürde kullanılan yaygın bir terim olmuştur (van der Kolk ve diğerleri, 2007). Yıllar geçtikçe, farklı yöntemler ayrışmayı çeşitli şekillerde tanımladı. Bu tezle en alakalı olanı, semptomları travma deneyimiyle ilişkilendiren travmatik çözülmedir. Bu nedenle, bu yazıda ilerlemeye devam ederek, ayrışmayı "deneyimin bölümlere ayrılması: bir birime entegre olmayan ancak izole edilmiş parçalar halinde depolanan bir deneyimin unsurları" olarak tanımlayan Fisher tarafından verilen tanımı kullanacağım. Ayrışma bilgiyi organize etmenin bir yoludur” (aktaran Irimia, 2020, s. 10). Çoğu zaman, dissosiyasyon yaşayan bireyde farkındalığa müdahale, kopma, duygusal daralma ve farkındalığının devamlılığında bir kayıp yaşama potansiyeli gibi belirtiler olacaktır. Ek olarak, daha şiddetli ayrışma, kimliklerinin parçalanmasına neden olabilir. Dahası, ayrışma aynı zamanda derealizasyon ve duyarsızlaşma fikirlerini de beraberinde getirir.Amerikan Psikoloji Derneği (2013) duyarsızlaşmayı “kişinin zihinsel süreçlerinden veya bedeninden kopmuş ve sanki dışarıdan bir gözlemciymiş gibi hissettiği sürekli veya tekrarlayan deneyimler” (s. 272) ve derealizasyonu ise “kişinin zihinsel süreçleri veya bedeninin sürekli veya tekrarlayan deneyimleri” olarak tanımlamaktadır. çevrenin gerçek olmaması (örneğin bireyin etrafındaki dünyanın gerçek dışı, rüya gibi, uzak veya çarpık olarak deneyimlenmesi)” (s. 272).